تاثیر سینئول بر روی پارامترهای رفتاری، بیوشیمیایی و هیستولوژیکی در موش های نر نژاد ویستار آلزایمری شده

بیماری آلزایمر یکی از بیماری های تحلیل برنده سیستم عصبی است که جمعیت بسیاری را در سراسر جهان درگیر کرده و تا کنون درمان قطعی برای آن یافت نشده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر سینیول به عنوان یک ماده ی آنتی اکسیدان طبیعی بر پارامترهای رفتاری، بیوشیمیایی و هیستولوژیکی در بیماری آلزایمر بود. برای این منظور تعداد 36 سر موش نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل بدون جراحی و تیمار خاص بودند. سایر گروه ها تحت جراحی قرار گرفته و به چهار گروه بتا آمیلویید و به یک گروه PBS (حلال بتا آمیلویید) تزریق شد. گروه شم با تویین 80 (حلال سینیول) تیمار شد و دو گروه تیمار هم با دوز های 02/0 و 04/0 میلی گرم/کیلوگرم سینیول تیمار شدند. گروه کنترل، گروه آلزایمری و گروه PBS هیچ تیماری دریافت نکردند. در نهایت پارامترهای رفتاری (زمان رفتن موش های به بخش تاریک دستگاه شاتل باکس)، بیوشیمیایی (مالون دی آلدهید، سوپراکسید دیسموتاز، TNF-α) و بافتی (با رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ایوزین و تیوفلاوین S) مورد بررسی قرار گرفتند. در موش های آلزایمری مدت زمانی که طول می کشید تا موش به بخش تاریک شاتل باکس برود به طور معناداری (001/0  <p) کمتر از موش های کنترل بود. سطح مالون دی آلدهید و TNF-α نیز در موش های آلزایمری نسبت به گروه کنترل افزایش معنادار و سطح سوپراکسید دیسموتاز کاهش معناداری داشت (001/0 <p). بررسی های بافتی نیز نشان داد که در موش های آلزایمری مرگ سلولی نورونی به طور گسترده در هیپوکامپ رخ داده و پلاک های آمیلوییدی نیز افزایش داشته اند (001/0  <p). تیمار موش ها با سینیول به صورت وابسته به دوز تمامی موارد ذکر شده را به طور معناداری بهبود بخشید. سینیول احتمالا می تواند به عنوان یک ماده ی آنتی اکسیدان طبیعی مناسب در جهت درمان بیماری آلزایمر و کاهش علایم آن مورد استفاده قرارگیرد که این امر نیازمند انجام تحقیقات بیشتر می باشد.