تاثیر 8 هفته تمرین هوازی تداومی بر سطح سرمی آیریزین و شاخص مقاومت به انسولین زنان میانسال مبتلا به دیابت نوع دو

 آیریزین مایوکاینی است که از پروتیین غشایی FNDC5 آزاد می شود و تاثیرات مثبتی بر متابولیسم کربوهیدرات ها دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر میزان آیریزین و مقاومت به انسولین زنان میانسال مبتلا به دیابت نوع دو بود.

در این مطالعه نیمه تجربی 24 زن مبتلا به دیابت نوع دو به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (12 نفر) و کنترل (12نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 8 هفته (3جلسه در هفته) به مدت 50 دقیقه به اجرای تمرین تمرین های هوازی با شدت 45-85 درصد ضربان قلب بیشینه بر روی تردمیل پرداختند. گروه کنترل در مدت تمرین هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. نمونه های خونی 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی جمع آوری شد و سرم حاصل جهت اندازه گیری سطوح آیرزین، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا و انسولین استفاده گردید. جهت بررسی تغییرات درون گروهی از آزمونt همبسته و تفاوت بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 22) در سطح معناداری (05/0≥P) استفاده شد.

تغییرات درون گروهی نشان داد، 8 هفته تمرین هوازی موجب افزایش سطح سرمی آیریزین (000/0=P)، کاهش معنادار شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) (000/0=P)، گلوکز ناشتاو انسولین (001/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. همچنین در مقایسه بین گروهی تمرین های هوازی موجب افزایش معنادار سطوح آیریزین (001/0=P) و کاهش شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا (001/0=P) و انسولین (001/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد.

تمرین هوازی از طریق تاثیر مطلوب بر افزایش سطوح آیریزین و کاهش شاخص مقاومت به انسولین، عامل کارآمدی جهت بهبود وضعیت متابولیسم گلوکز در بیماران دیابتی نوع دو است.