مروری بر تاثیر دیابت نوع2 بر عملکرد دستگاه تعادل و ترس از زمین خوردن در سالمندان

 در سال 2019 تقریبا 463 میلیون نفر در سراسر جهان با بیماری دیابت تشخیص داده شدند که اغلب مبتلا به دبابت نوع2 بودند. شیوع دیابت نوع2 با افزایش سن بیشتر می‌شود و به‌طور متوسط 8/27‌‌ درصد از سالمندان بالای 65 سال مبتلا به این بیماری هستند. با توجه اینکه دیابت و عوارض ناشی از آن از جمله نوروپاتی محیطی دیابتی و رتینوپاتی دیابتی موجب کاهش توانایی حفظ تعادل می‌شوند و زمین خوردن مشکلی نسبتا شایع در سنین سالمندی است که اغلب موجب ترس از زمین خوردن و کاهش کیفیت زندگی سالمندان می‌شود. توجه به تاثیر دیابت نوع2 بر عملکرد دستگاه تعادل، زمین خوردن و ترس از زمین خوردن در سالمندان که خود در معرض زمین خوردن قرار دارند، اهمیت بسیاری می‌یابد که در این مطالعه‌ مروری به آن پرداخته می‌شود.

 در مطالعه‌ حاضر، مقالات مختلف در زمینه‌ ارتباط بین دیابت نوع2 با اختلالات تعادلی و ترس از زمین خوردن در سالمندان در پایگاه‌های اطلاعاتی «پاب‌مد»، «گوگل اسکالر»، «ریسرچ گیت»، «ساینس دایرکت» و« اسکوپوس در فاصله سال‌های 2020-1986 مورد بررسی قرار گرفتند. جست‌وجو در پایگاه‌های ذکرشده با استفاده از کلیدواژه‌های «دیابت نوع2»، «ترس از افتادن»، «سقوط»، «تعادل» و
«سالخورده» انجام شد.

  از میان 54 مقاله‌ یافته شده، 41 مقاله با درنظر گرفتن معیارهای ورود انتخاب شد و مورد بررسی قرار گرفت که از میان آن مقالات، 25 مقاله اختصاصا در ارتباط با موضوع پژوهش بود که جزئیات آن‌ها استخراج شد. نتایج به دست آمده در اکثر مطالعات حاکی از آن است که شیوع اختلالات تعادلی و ترس از زمین خوردن در سالمندان دیابتی در مقایسه با سالمندان غیردیابتی به‌طور معناداری بیشتر است.

بسیاری از عوامل وابسته به دیابت نوع2 در افزایش شیوع اختلالات تعادلی و ترس از زمین خوردن در سالمندان دیابتی نقش دارند که از جمله‌ آن‌ها می‌توان به نوروپاتی محیطی دیابتی، رتینوپاتی دیابتی، چاقی، عدم کنترل قند خون و عدم تحرک اشاره کرد. اگرچه بسیاری از شواهد و مطالعات، تاثیر دیابت نوع2 بر افزایش اختلالات تعادلی و نیز ترس از زمین خوردن را تایید کردند، اما مکانیسم و میزان این اثرگذاری هنوز به‌طور کامل شناخته شده نیست. بنابراین، انجام مطالعات بیشتری در این حوزه برای تعیین میزان و نحوه‌ اثرگذاری دیابت نوع2 بر اختلالات تعادلی و ترس از زمین خوردن در سالمندان و نیز دیگر گروه‌های سنی مورد نیاز است.