اثربخشی آموزش ذهن آگاهی مثبت نگر بر شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی زنان در آستانه طلاق

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش ذهن آگاهی مثبت نگر بر شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی زنان در آستانه طلاق انجام شد. این مطالعه از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش زنان در آستانه طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه سه شهر تهران در فصل های بهار و تابستان سال 1400 بودند. نمونه پژوهش 40 نفر بودند که پس از بررسی ملاک های ورود به مطالعه با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه مساوی شامل گروه های آزمایش و کنترل (هر گروه 20 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای دو جلسه به مدت یک ماه تحت آموزش گروهی ذهن آگاهی مثبت نگر قرار گرفت و در این مدت گروه کنترل آموزشی ندید. داده ها با پرسشنامه شادکامی زناشویی (آزرین و همکاران، 1973)، پرسشنامه امید (اسنایدر و همکاران، 1991) و خرده مقیاس بهزیستی اجتماعی در مقیاس بهزیستی روانشناختی (کییز و ماگیار-مو، 2003) گردآوری و با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که روش آموزش گروهی ذهن آگاهی مثبت نگر باعث تغییر معنادار هر سه متغیر شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی زنان در آستانه طلاق در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد. به عبارت دیگر، روش مداخله مذکور باعث افزایش شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی زنان در آستانه طلاق شد (001/0<p). با توجه به نتایج پژوهش حاضر، برنامه ریزی برای بهره گیری از روش ترکیبی آموزش ذهن آگاهی مثبت نگر جهت بهبود ویژگی های روانشناختی به ویژه افزایش شادکامی زناشویی، امید و بهزیستی اجتماعی ضروری است.