بررسی تاثیر وضعیت سجده بر شدت درد و پیشرفت زایمان در زنان نخست زا :یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده

مقدمه:

 زایمان برای عده ای از زنان رضایت بخش نبوده و با درد، ترس و رنج همراه است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر وضعیت سجده بر شدت درد و طول مدت زایمان در زنان نخست زا انجام شد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 1399 بر روی 100 نفر از زنان نخست زای بستری در بخش زایمان در جنوب استان کرمان انجام شد. افراد به صورت تصادفی در دو گروه 50 نفره وضعیت معمول و سجده قرار گرفتند. برای زنان وضعیت سجده، در ابتدای فاز فعال (دیلاتاسیون 4 سانتی متر)، به طور متناوب (هر یک ساعت، به مدت 15 دقیقه) تا پایان دیلاتاسیون کامل دهانه رحم در وضعیت سجده قرار گرفتند. گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های اطلاعات فردی و مقیاس دیداری درد و فرم پیشرفت زایمان (پارتوگراف) انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارآماری SPSS (نسخه 26) و آزمون های تی مستقل، کای دو و آزمون دقیق فیشر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

بر اساس نتایج آزمون آماری، میانگین شدت درد در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بود (001/0>p). پیشرفت زایمان در مادران گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری سریع تر بود که مدت زمان زایمان در گروه مداخله و کنترل به ترتیب 04/1±48/4 و 7/1±16/7 بود (001/0>p). میزان رضایت مادران از وضعیت قرار گیری در پروسه زایمان در گروه مداخله بیشتر از گروه کنترل بود (001/0>p).

وضعیت سجده در زنان نخست زا در طول فاز فعال زایمان در کاهش شدت درد و تسریع پیشرفت زایمان سودمند است، لذا توصیه می شود که از این وضعیت به عنوان یک مراقبت معمول غیردارویی در بخش های زایمانی استفاده شود.