بررسی رابطه خودکارآمدی با کارایی خانواده و کیفیت زندگی در خواهران و برادران کودکان با سندرم داون

اختلال سندرم داون، اثرات متفاوت و منحصربه‌فردی بر تجارب اعضای خانواده می‌گذارد که با متغیرهای گوناگون روان‌شناختی در ارتباط است. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین خودکارآمدی با کارایی خانواده و کیفیت زندگی در خواهران و برادران کودکان با سندرم داون بود.

پژوهش حاضر مقطعی و از نوع روش تحلیلی‌همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی خواهران و برادران دانش‌آموزان با سندرم داون شهر اهواز در سال تحصیلی 98-1397 تشکیل دادند. حجم نمونه، سیصد نفر براساس جدول کرجسی و مورگان (1970) برآورد شد که باتوجه به افت آزمودنی‌ها، حجم نمونه به 278 نفر رسید. برای گردآوری داده‌ها، پرسش‌نامه سنجش کارکرد خانواده (اپشتین و همکاران، 2003)، پرسش‌نامه خودکارآمدی (موریس، 2001) و پرسش‌نامه کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، 1998) به‌کار رفت. برای تحلیل داده‌ها، از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه، به‌کمک نرم‌افزار SPSS نسخه 24 در سطح معناداری 0٫05 استفاده شد.

نتایج تحلیل رگرسیون خطی چندگانه نشان داد، کارایی خانواده (0٫386=β، 0٫001>p) و کیفیت زندگی (0٫371=β، 0٫001>p) به‌صورت معنادار، خودکارآمدی را پیش‌بینی کردند. همچنین، نتایج ضریب همبستگی مشخص کرد، بین کارایی خانواده (0٫556=r، 0٫001>p) و کیفیت زندگی (0٫367=r، 0٫001>p) با خودکارآمدی ارتباط مثبت و معناداری وجود داشت.

براساس یافته‌های این پژوهش نتیجه گرفته می‌شود، کارایی خانواده و کیفیت زندگی توان پیش‌بینی‌ خودکارآمدی را در خواهران و برادران کودکان با سندرم داون دارند؛ بنابراین توجه به بهبود کارایی خانواده و کیفیت زندگی در بهبود خودکارآمدی خواهران و برادران کودکان با سندرم داون کمک‌کننده است.