بررسی تاثیر سیستم حمل و نقل بر کاربری زمین شهری

ارتباط حمل ونقل و کاربری زمین، از مفاهیم اساسی و زیربنایی در مطالعات حمل ونقل است. درنتیجه این ارتباط تنگاتنگ، عدم توجه کافی به اثرات متقابل سیستم حمل ونقل و کاربری زمین، باعث عدم کارایی سیاست های کنترل ترافیک می شود. در چند دهه گذشته، مطالعات فراوانی در زمینه بررسی ارتباط سیستم حمل ونقل و کاربری زمین صورت پذیرفته، اما هم چنان تاثیر متغیر های حمل ونقلی بر کاربری زمین، به صورت کمی و مجزا مشخص نیست. اکثر مدل های پیشین، آثار سیستم حمل ونقل را به صورت کلی و در قالب پارامتر زمان یا هزینه سفر در نظر گرفتند. هدف این پژوهش، بررسی کمی اثر سیستم حمل ونقل و سیاست های محدودیت ترافیک بر الگوی کاربری زمین شهری است.

در این راستا، به منظور آشنایی با چالش های اجرایی مسیله موردنظر و استفاده از داده های واقعی، نواحی 560گانه ترافیکی شهر تهران، به عنوان محدوده مورد پژوهش انتخاب شده است. مدل های ارایه شده در این مقاله لوجیت دوگانه بوده و مجموعه گزینه ها، شامل کاربری مسکونی و غیرمسکونی است.

نتایج مدل سازی، نشان دهنده تاثیر متغیرهای حمل ونقلی مرتبط با سیستم اتوبوس رانی و تاکسی رانی در جهت کاهش مطلوبیت سکونت به دلیل بیشتربودن اثر مزاحمت نسبت به دسترسی و تاثیر مثبت متغیر مرتبط با سطح معابر، در جهت افزایش مطلوبیت سکونت در یک ناحیه است.