تاثیر تمرین هوازی، ازون و سلول های بنیادی مزانشیمی بر تغییرات آستانه درد در موش های صحرایی مبتلا به استئوآرتریت

استرس حاد و مزمن ناشی از بی حرکتی به ویژه بی تحرکی ناشی از استیوآرتریت می تواند آستانه درد و رفتارهای دردی را متاثر کند؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرین هوازی، ازون و  MSCsبر تغییرات آستانه درد در رت های استیوآرتریتی انجام گرفت.  

 تعداد 45 سر رت نر بالغ 8-6 هفته ای ویستار، با میانگین وزنی 250-230 گرم به دو گروه استیوآرتریت (40=n) و کنترل سالم (5=n) تقسیم شدند. استیوآرتریت از طریق جراحی در رت ها القا شد و سپس در 8 گروه پنج تایی شامل کنترل بیمار، MSCs، تمرین هوازی، ازون، تمرین هوازی + ازون، تمرین هوازی + MSCs، ازون + MSCs و تمرین هوازی + ازون +  MSCsقرار گرفتند. تمرین هوازی به مدت هشت هفته و با سرعت 16متر بر دقیقه انجام شد. MSCs به میزان 106 سلول بر کیلوگرم به زانوی رت ها تزریق گردید؛ همچنین تزریق ازون در 3 تکرار و قبل از شروع تمرین با غلظت 20 میکروگرم بر میلی لیتر صورت گرفت. آستانه درد توسط آزمون صفحه داغ اندازه گیری و سطح معنی داری 0/05 در نظر گرفته شد.

آستانه درد در گروه بیمار استیوآرتریتی در مقایسه با گروه سالم کاهش معنی داری داشت (0/001=P). آستانه درد در گروه های سلول درمانی (0/003=P)، ازون درمانی و تمرین هوازی (0/0001=P) افزایش معنی دار یافت. درحالی که اوج این افزایش در تمرین هوازی + MSCs دیده شد (0/02 =P).

 القای استیوآرتریت به کاهش آستانه درد منجر می گردد. هرچند تمرین هوازی، ازون و MSCs با افزایش آستانه درد نقش مهمی در کنترل درد حاد ناشی از استیوآرتریت دارند، اما حداکثر اثر بی دردی در تعامل تمرین هوازی + MSCs می باشد.