بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن PGC-1αو ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی

آنفارکتوس میوکارد یک وضعیت نکروزی حاد عضله قلب است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن PGC-1α و ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی بود.

در مطالعه تجربی حاضر، 32 سر موش صحرایی نر مبتلا به آنفارکتوس میوکارد به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین تناوبی با شدت بالا، مکمل، کنترل و تمرین به همراه مکمل تقسیم شدند. تمرین در دو گروه شدت بالا و تمرین به همراه مکمل شامل اجرای هشت هفته فعالیت 4دقیقه ای با شدت 90-85 درصد VO2max بود. کورکومین نیز به میزان mg/kg 100 استفاده شد. بیان ژن PGC-1α و ERR-α میتوکندریایی با استفاده از روش  Real-time PCRبه دست آمد. داده ها از طریق آزمون شاپیرو - ویلک و تحلیل واریانس یک طرفه آنالیز شدند.

آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، تفاوت معنی داری در بیان ژن PGC-1α و ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی در گروه های پژوهش نشان داد (0/001=P). نتایج آزمون توکی بیانگر افزایش معنی دار بیان ژن PGC-1α و ERR-α در گروه تمرین و تمرین به همراه مکمل نسبت به دو گروه کنترل و مکمل بود (0/001=P). بین دو گروه کنترل و مکمل نیز تفاوت معنی داری وجود نداشت.

تمرین تناوبی به تنهایی و در تعامل با کورکومین باعث افزایش بیان ERRα و PGC-1α در بافت قلب موش های نر مدل سکته قلبی می شود. به نظر می رسد تمرین تناوبی و مصرف کورکومین می تواند راه مناسبی برای افزایش بیوژنز میتوکندریایی و بهبود عملکرد قلب در نظر گرفته شود.