اثر آزاتیوپرین بر بافت کلیه در موش صحرایی دیابتی

دیابت مهم ترین بیماری متابولیک است که منجر به آسیب کلیوی نیز می شود. آزاتیوپرین کاربرد وسیعی در درمان بیماری های خود ایمنی و پیوند عضو دارد. به منظور مطالعه تاثیر آزاتیوپرین بر بافت کلیه در موش های مقاوم به انسولین، این بررسی انجام گرفت. بدین منظور 56 موش صحرایی (ویستار) با وزنg  20± 200 در 8 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل (بدون تیمار)، گروه شاهد که با دریافت روزانه cc140 محلول فروکتوز خوراکی دیابتی شدند و گروه های تجربی 1 تا 4 که علاوه بر دیابتی شدن به ترتیب mg/kg/ b.wt (75/3، 5/7، 21و 15) آزاتیوپرین در روز 98، به آنها تزریق داخل صفاقی شد. به گروه 5 و 6، به ترتیب (mg/kg 15و21) آزاتیوپرین به همین ترتیب تزریق شد. 24 ساعت بعد، کلیه موش ها جدا و در فرمالین 10% تثبیت شد. پس از انجام مراحل پاساژ بافتی، اسلایدهای میکروسکوپی تهیه شده مطالعه گردید. داده های حاصل با (16SPSS(، آزمون ANOVA و دانکن در سطح p<0.01 تحلیل شد. نتایج کاهش معنی دار قطر کورتکس و مدولای کلیه در گروه شاهد، گروه های تیمار دیابتی و غیر دیابتی و افزایش معنی دار در لوله های خمیده دور و نزدیک، هنله و گلومرول در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. با توجه به نتایج فوق، آزاتیوپرین با ایجاد اثرات سینرژیک عوارض ناشی از دیابت را تشدید می کند لذا بیماران دیابتی، محدودیت مصرف بیشتری در استفاده از این دارو دارند.