نقش آینده پژوهی در شکل گیری سیاست گذاری هنر در ایران

این مقاله با هدف بررسی نقش آینده پژوهی در شکل گیری سیاست گذاری هنر در جمهوری اسلامی ایران که مبتنی بر متن سیاست بوده شکل گرفته است. پژوهش حاضر به بررسی چیستی تغییرات و تحولات سیاسی دهه های اخیر با هدف نقش آینده پژوهی در شکل گیری گفتمان سیاست گذاری فرهنگی هنری در ایران به ویژه بر هنر افق 1417 پرداخته است. چراکه تاثیر فناوری بر هنرهای دهه های بعد مورد تاکید سیاست گذاران هنر کشور قرارگرفته است. بدین سبب پرسش اصلی پژوهش حاضر این بودده است که زمینه، علل، پیامد و بستر شکل گیری آینده پژوهی در این دهه چه بوده است؟ با استفاده از روش کیفی جهت دار و بر پایه رویکرد زمینه ای (گراندد تیوری) و مطالعات کتابخانه ای اسنادی، به تعریف مفهوم آینده پژوهی و سیاست گذاری پرداخته شده است. در این راستا مدارک علمی و تدوین آراء نظرهای افراد خبره با استفاده از روش دلفی به نقش آینده پژوهی در حوزه هنر و ارایه راهکارهای نظری و عملی می پردازد. نتایج حاکی از آن است که چگونه آینده پژوهی با مهار تغییرات، ارزش ها و انسجام فرهنگی را پایدار می سازد. آینده پژوهی هنر معاصر راهکار مناسبی جهت ارتقاء جایگاه هنر، شناخت فرصت ها و تهدیدهای آینده با تکیه بر تحولات علمی و فناوری های نوظهور و خلاقانه، ارایه می دهد. پژوهی هنر را به خدمت گرفته تا از آن برای ساخت آینده بهتر استفاده کند. پژوهش حاضر با هدف تحلیل نقش آینده پژوهی در شکل گیری سیاست گذاری هنر در ایران، صورت پذیرفت. جهت گیری مطالعه کاربردی و توسعه ای بوده و مبانی آن فلسفی تفسیری بوده است.