مروری بر خطبه حضرت زینب(س) در کوفه

یکی از پیامدهای حکومت دستگاه ستمگر بنی امیه بر جامعه اسلامی، آن بود که همه تلاش خود را به کار بست تا امام حسین(ع) غریب و تنها بماند و در اوج مظلومیت به شهادت برسد. پس از شهادت امام(ع) نیز با به اسارت گرفتن خانواده و همراهان او که معظم آنان زنان و دختران بودند کوشید تا این پیروزی به ظاهر بزرگ خود را در مهم ترین مراکز دنیای اسلام، یعنی کوفه و شام به رخ همگان بکشد و سرمست از این جنایت هولناک، انواع توهین و تحقیرها را در حق ابا عبد الله(ع) روا بدارد تا در نهایت به زعم خود نور اهل بیت: را خاموش کنند؛ غافل از آنکه خداوند همیشه در کمین ستمکاران است و از راهی که اهل باطل گمانش را نمی برند، حق را پیروز می گرداند. در داستان اسارت اهل بیت امام حسین(ع) نیز به خواست خدا ورق بر ضد بنی امیه برگشت و اسرای اهل بیت: به ویژه امام زین العابدین(ع) و حضرت زینب(س) نه تنها سختی ها و مرارت های دوران اسارت را به جان خریدند و از خود ضعف و زبونی نشان ندادند؛ بلکه در طول مدت اسارت نیز ندای حقانیت، غربت و مظلومیت اباعبدالله(ع) را به گوش جهانیان رساندند و آرمانی را که امام حسین(ع) به دنبال آن بود، به انجام رساندند. در گام نخست حضرت زینب(س) در نخستین روز اسارت و در جمع کوفیان، لب به سخن گشود و ضمن معرفی خود، به عتاب و خطاب کوفیان پرداخت و آنان را به شدت محکوم و از عمق فاجعه ای که آنان شریکش بودند، آگاه کرد.خطبه حضرت زینب(س) با کمی اختلاف در منابع متعدد تاریخی و حدیثی آمده است که در اینجا با انتخاب متن امالی شیخ مفید،[1] در چند فراز جداگانه درباره آن بحث می کنیم. [1]. محمد بن محمد مفید، الامالی، ص 323 320.