اثر تمرین ورزشی هوازی بر شاخص های آپوپتوزی و آنتی اکسیدانی بطن چپ موش های صحرایی مدل دیابت نوع دو ناشی از رژیم غذایی پرچرب و استرپتوزوتوسین

ورزش به عنوان یک رویکرد درمانی غیر دارویی بالقوه برای بهبود آسیب های قلبی-عروقی پیشنهاد شده؛ لیکن اثربخشی آن در جلوگیری از پیشرفت یا ترمیم آسیب های ناشی از کاردیومیوپاتی دیابتی همچنان بحث برانگیز است. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی اثر تمرین هوازی بر شاخص های آنتی اکسیدانی و آپوپتوتیک میوکارد بطن چپ موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع دو می باشد.

بیست و چهار سر موش صحرایی نر ویستار 7-8 هفته ای به طور تصادفی در دو گروه رژیم غذایی معمولی  (ND, n=8)  و رژیم غذایی پرچرب (HFD, n=16)تقسیم شدند. در گروه رژیم غذایی پرچرب حیوانات به مدت 4 هفته غذای حاوی 55 درصد چربی دریافت کردند. برای ایجاد دیابت، 30 میلی گرم استرپتوزوتوسین (STZ) به ازا هر کیلوگرم وزن بدن، به موش های چاق شده به صورت داخل صفاقی تزریق شد. موش های دیابتی شده به دو گروه دیابتی شاهد (CD, n=8) و گروه دیابتی- تمرینی (TD, n=8) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 4 هفته تمرین هوازی انجام دادند. گروه رژیم غذایی معمولی و گروه دیابتی شاهد در طول تحقیق هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند.

دیابت موجب کاهش کاتالاز بطن چپ (0/001=P) و افزایش فعالیت کاسپاز-9 (0/001=P) و P53 (P= 0/001) نسبت به گروه رژیم غذایی معمولی گردید. تمرین ورزشی موجب افزایش 37 درصدی سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی در موش های دیابتی شد (0/003=P). گروه دیابتی تمرین کرده دارای شاخص مقاومت به انسولین و گلوکز پلاسمای کمتری نسبت به گروه دیابتی شاهد بودند. هم چنین، تمرین هوازی موجب افزایش کاتالاز (0/01=P) و کاهش کاسپاز-9 (0/001=P) و P53 (P=0/005) در موش های دیابتی شد.

تمرین هوازی فزاینده می تواند با افزایش فعالیت کاتالاز و کاهش شاخص های آپوپتوتیک کاهش مقاومت به انسولین در دیابت را به همراه داشته باشد و به عنوان یک روش غیر دارویی موثر در درمان کاردیومیوپاتی دیابتی مورد استفاده قرار گیرد.