تبیین وضعیت رشد اقتصادی در منطقه ی جنوب صحرای آفریقا

ایمان، تقوی و اسلام و مشتقات آن، یکی از پر استعمال ترین مفاهیم ساختارهای معنایی در قرآن است. چراکه این مفاهیم ستون فقرات دین هستند. به همین دلیل اگر شکل منطقی این ساختار معنایی بگونه ای نظامند در ذهن به صورت روشمند نقش نبندد و بدرستی بر این اساس تحلیل معنایی نشود، استحکام آیات در هم ریخته و حکمت آیات قرآن به طور صحیح و آشکار درک و فهم نخواهد شد. همچنین در صورتی که تحلیل معناشناسی را با روش شناختی زبانی [معیار مفهومی و مصداقی] بکار نبریم و این روش بر اساس مدل نظامندی [یعنی رابطه زبان و واقعیت و ذهن] در اذهان جای نگیرد ، امر بر همگان مشتبه شده و آن انحراف و گمراهی که قرآن به آن اشاره کرده، به تدریج در قلب جای می گیرد. در این صورت تمایزها و برتری های این مفاهیم بطور روشن در زبان و ذهن انجام نخواهد گرفت. این مقاله سعی دارد تا این تحلیل معناشناسی را از مسیر روش شناختی تحلیلی منطق زبان و ذهن از نظرگاه پدیدارشناسی بحث و بررسی نماید و در پی آن است که از روش فوق، حکم را کشف نماید. همچنین بدون اظهار نظر شخصی و برداشت معرفت دینی، این ساختار معنایی را از خود ساختار واقعی و طبیعی آیات از راه آیات متشابه و سیاق آنها در خود جمله در همان سوره یا سوره های دیگر که در یک نظام حکمی شبیه به هم هستند و یکدیگر را بیان و تفسیر می کنند، استخراج نموده و به کمک شاهد مثال هایی از خود آیات و به مدد آنها، این ساختارهای طبیعی را تحلیل مفهومی کرده و تفاوت ها و تمایزها را مشخص و معین نماید. بر این اساس می توان گفت که ساختار زبان طبیعی ایمان همان ساختار آگاهی به چیزی است که در باور شکل می گیرد و در منطق ذهن نقش می بندد و این باور معطوف به چیزی است که یا حق است و یا باطل. از این رو از ویژگیهای ایمان و تقوی و اسلام در زبان متعارف قرآن یکی مبتنی بودن آن بر آگاهی به چیزی است و دوم انتخابی درونی و بیرونی و اکتسابی است، سوم اینکه قابل زیادت و نقصان است و تقوی نیز تجلی رفتاری همان ایمان در خارج است. به معنای نگه داشتن قوای درونی و حفظ تعادل آن در برخورد با چیزی از چیزهاست به دور از افراط و تفریط در مقابل امرالهی است و اسلام نیز مجموع اطاعت از هر دو است. در برخورد با سنتهای الهی، یا آگاهانه و از روی ایمان به دین تسلیم می شود یا آمرانه از روی اجبار و عادت قوم یا سنت تجربه تاریخی، سر تسلیم فرود می آورد که این همان ربوبیت الهی در برابر امر مطلق است.