مقایسه تاثیر دو نوع تمرین تناوبی و تداومی هوازی بر قطر شریان براکیال و عملکرد اندوتلیالی در بیماران پیوند عروق کرونری
بیماری قلبی عروقی به ویژه گرفتگی عروق کرونری یکی از علل اصلی مرگ و میر در سراسر دنیاست. با توجه به این، هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر دو نوع تمرین تداومی و تناوبی هوازی بر قطر شریان براکیال و عملکرد اندوتلیالی در بیماران پیوند عروق کرونری بود.
آزمودنی های تحقیق حاضر شامل 30 بیمار مرد بودند که شرایط ورود به مطالعه را داشتند. افراد واجد شرایط و داوطلب پس از انتخاب به صورت تصادفی در سه گروه تمرین تداومی، تناوبی هوازی و کنترل قرار گرفتند. افراد با توجه به برنامه تمرینی مختص هر گروه به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه تمرین نمودند، گروه تداومی و تناوبی هوازی پروتکل های مربوطه را اجرا و طی این مدت گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی منظمی شرکت نداشت.
نتایج نشان داد که گشادی ناشی از جریان (Flow Mediated Dilation) در دو گروه تمرینی (گروه تداومی (01/0=P)) و تناوبی هوازی (002/0=P) نسبت به کنترل به طور معنی داری افزایش یافته بود اما تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرین مشاهده نشد (9/0=P) قطر پایه سرخرگ براکیال در سه گروه تفاوت معنی داری نداشت (93/0=P). مقایسه قطر ثانویه سرخرگ براکیال در سه گروه نشان داد که قطر ثانویه در دو گروه تمرینی (گروه تداومی (044/0=P) و تناوبی هوازی (015/0=P) نسبت به کنترل) به طور معنی داری افزایش یافته بود اما تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرین مشاهده نشد (99/0=P).
نتایج تحقیق نشان داد که انجام تمرین تناوبی و تداومی هوازی به یک اندازه سبب ایجاد تغییرات مثبت در عملکرد اندوتلیال و افزایش قطر ثانویه شریان براکیال گردید. احتمالا تمرین تناوبی هوازی همانند تمرین تداومی می تواند به عنوان تمرینی ایمن در برنامه بازتوانی قلبی این بیماران مورد استفاده قرار گیرد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.