آسیب های شهری در ایران و عوامل اصلی بروز آنها

زندگی در شهر، آثاری بر زندگی فردی و جمعی انسان ها می گذارد. چند وجهی بودن این اثرات و نیز فرایندها و جریانات موجود در درون اجتماعات شهری، متفکران بسیاری را از علوم مختلف به خود مشغول داشته است. به دلیل افزایش جمعیت و افزایش و توسعه شهرنشینی و گسترش مشکلات نظام شهری، مخصوصا شهرهای بزرگ در کشورها، در دوران جدید پژوهش های متعددی با هدف شناسایی و کاهش آسیب ها و مسایل شهری انجام شده اند. هدف این پژوهش، فراترکیب پژوهش های کیفی انجام شده در کشور با عناوین و موضوعات آسیب های شهری به منظور فراهم آوردن نگرشی نظام مند و کشف موضوع ها و استعاره های جدید و اساسی بوده است. روش تحقیق این پژوهش، کیفی و از نظر هدف «کاربردی» است. در این پژوهش، با استفاده از روش فراترکیب (روش هفت مرحله ای سندلوسکی و بارسو)، به انتخاب مقاله ها و پژوهش های کیفی مرتبط با موضوع آسیب های شهری پرداخته شد. بر اساس تجزیه و تحلیل و فراترکیب پژوهش های منتخب، مولفه های اصلی حوزه آسیب های شهری در ایران در چهار مقوله اصلی شناسایی شد. این چهار مقوله عبارتند از: آسیب های اقتصادی، آسیب های اجتماعی، آسیب های فرهنگی و آسیب های کالبدی. بیشترین فراوانی در این طبقات را بیکاری و فقر، اعتیاد و ناامنی، مسایل جنسی و آلودگی های زیست محیطی به خود اختصاص داده اند. در این پژوهش ها، از عواملی مانند سیاست نامتوازن دولت ها در قبال شهر، حکمرانی نامطلوب برای زیست شهری، تفاوت در کیفیت زندگی، تضاد بین زندگی شهری و روستایی، جابجایی های جمعیتی، کیفیت زیرساخت های کالبدی، کیفیت اقتصاد شهری و نابرابری های اجتماعی در مناطق مرکزی و حاشیه ای به عنوان علل ظهور و بروز آسیب های شهری نام برده شده است.