تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی در دو فاز روشنایی و تاریکی ریتم شبانه روزی بر شاخص استرس اکسایشی در بافت پانکراس موش های دیابتی

هایپرگلیسمی با افزایش آسیب های سلولی ناشی از فشار اکسایشی در پانکراس همراه است. تاثیر تمرین ورزشی درفازهای مختلف شبانه روزی بر محافظت پانکراس از استرس اکسایشی در شرایط دیابت ناشناخته است. هدف از پژوهش حاضر تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی در دو فاز روشنایی و تاریکی بر شاخص استرس اکسایشی پانکراس موش های دیابتی بود.

در این مطالعه، تعداد 18 سر موش Naval Medical Research Institute  با میانگین وزن 26± 22/3 گرم انتخاب و پس از القای دیابت از طریق غذای پرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین (20 میلی گرم برکیلوگرم)، تصادفی در 6 گروه کنترل سالم فاز روشنایی و تاریکی، کنترل دیابتی فاز روشنایی و تاریکی، تمرین استقامتی دیابتی فاز روشنایی و تاریکی قرار گرفتند. پروتکل تمرین استقامتی (Vmax50-60%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بی هوشی، خون نمونه ها جمع آوری و بافت پانکراس برداشته شد. مقاومت انسولینی، شاخص استرس اکسایشی و میزان بیان پروتیینBrain and Muscle ARNT-Like1  در پانکراس اندازه گیری شد. آنالیز آماری با نرم افزارversion 16  SPSS در سطح معنی داری 0/05 انجام شد.

8 هفته تمرین استقامتی موجب کاهش معنی دار مقاومت انسولینی (0/005=p)، استرس اکسایشی (0/05˂p) و افزایش معنی دار بیان Bmal1 (0/009= p) در موش های مبتلا به دیابت شد. میانگین متغیرهای مورد بررسی در دو فاز روشنایی و تاریکی با یکدیگر اختلاف معنی دار داشتند (0/05˂p).

 تمرین استقامتی با افزایش عملکرد آنتی اکسیدانی و بیان پروتیین های تنظیم شبانه روزی سبب بهبود حساسیت انسولینی و آسیب اکسیدان دردیابت می شود. فعالیت در فاز تاریکی سبب افزایش بیشتر متابولیسم سلول شده و انجام این نوع تمرین ها در فاز تاریکی به عنوان یک استراتژی درمانی جدید به این بیماران می تواند مورد نظر باشد.