شیوع پزودوموناس آئروژینوزا در گونه های مختلف میگوی اصفهان و چابهار در تابستان و پاییز و تاثیر فصل و محل عرضه بر آن

باکتری پزودوموناس آیروژینوزا خطر بالقوه بروز مسمومیت های غذایی مخصوصا در آبزیانی مانند میگو می باشد. با هدف تعیین و مقایسه میزان آلودگی در گونه های مختلف میگو در دو فصل تابستان و پاییز در اصفهان و چابهار از عضله شکمی 35 میگو در هر فصل هر شهر نمونه گیری شد. نمونه ها در محیط پپتون واتر هموژن شده، انکوبه و در محیط PCA کشت شدند. کلنی های مشکوک جداسازی شده و تست های تاییدی پزودوموناس آیروژینوزا و تایید حضور ژن اختصاصی پزودوموناس آیروژینوزا، nanI به روش PCR انجام شد. در تابستان اصفهان و چابهار به ترتیب 5/48 و 7/25 درصد نمونه ها آلوده بودند. در فصل پاییز این شیوع برای اصفهان 9/22 و برای چابهار 20 درصد بود. در اصفهان در تابستان بیشترین آلودگی مربوط به گونه Metapenaueus affinis و کمترین مربوط به Penaeus semisulcatus بود. در پاییز اصفهان بیشترین تعداد مربوط به Penaeus merguiensis و کمترین باز هم مربوط به گونه Penaeus semisulcatus بود. در شهر چابهار نیز، در هر دو فصل بیشترین نمونه آلوده مربوط به گونه Metapenaeus affinis بود و کمترین آلودگی در تابستان مربوط به گونه Panaeus semisulcatus و در پاییز مربوط به هم Penaeus semisulcatus و هم Litopenaeus vannamei بود. شیوع بالایی از این باکتری در نمونه های گونه های مختلف میگو در هر دو فصل و هر دو شهر وجود داشت که احتمال بالای خطر بروز مسمومیت های غذایی پزودوموناس آیروژینوزا ناشی از مصرف نادرست میگو را بیان می کند. رعایت زنجیره سرد در هنگام نگهداری، حمل و نقل و عرضه میگو تا حد زیادی در کنترل این مشکل موثر خواهد بود.