ارزیابی اثرات محیط زیستی ناشی از کووید 19 و عوامل موثر بر بهبود تاب آوری مناطق ساحلی مکران، استان سیستان و بلوچستان

بحران کووید 19 پیش از هر چیز، تهدیدی برای سلامت عمومی شناخته می شد، اما رفته رفته تبدیل به یک تهدید در بخش های مختلف شده است. یکی از بخش هایی که در این پژوهش به بررسی اثرات کووید 19 در آن پرداخته شده است، بخش  محیط زیستی در شهرهای ساحلی استان سیستان و بلوچستان است که از جمله خطراتی که این نقاط را تهدید می کند، متنوع و بسیاری از آن ها منشا محیط زیستی دارند. این پژوهش بر اساس هدف، از نوع کاربردی و به منظور بررسی عوامل مرتبط با بهبود تاب آوری محیط زیستی سواحل مکران انجام شده است. جامعه آماری شامل ساکنان مناطق ساحلی (چابهار، کنارک و دشتیاری)، کارشناسان شیلات و فعالان محیط زیست است. به منظور تعیین عوامل مرتبط با بهبود تاب آوری محیط زیستی، از روش تحلیل عاملی و به منظور ارزیابی تاب آوری محیط زیستی محدوده مورد مطالعه از روش ترکیبی حداکثر آنتروپی و تحلیل سلسله مراتبی استفاده شده است. بر اساس نتایج تحلیل عاملی، عوامل موثر نام گذاری شده"کنترل آلودگی"، "مدیریت پسماند" و "دسترسی به خدمات و حفاظت از منابع " انتخاب شدند که عامل کنترل آلودگی ها بیشترین درصد تبیین متغیرهای مرتبط با آلودگی سواحل را به خود اختصاص داد و به عنوان عامل نخست که در بهبود تاب آوری محیط زیستی سواحل مکران در برابر کووید 19 نقش دارند، شناخته شد. مدیریت پسماند و دسترسی به خدمات و حفاظت از منابع به ترتیب با وزن 0/374 و 0/141 در رتبه های بعدی قرار گرفتند. همچنین نتایج روش ترکیبی حداکثر آنتروپی و  تحلیل سلسله مراتبی نشان داد که در مجموع سطح تاب آوری این مناطق پایین بوده و از بین شهرهای ساحلی، کنارک با مقدار  0/46 بیشترین تاب آوری محیط زیستی را را به خود احتصاص داد.