مطالعه استریولوژیکی بافت بیضه موش تحت تاثیر نانوذرات اکسید روی و ان استیل سیستئین

با تولید روزافزون نانوذرات انسان در معرض خطرات احتمالی آن قرار دارد. تحقیقات نشان دهنده اثرات آنتی اکسیدانی اکسید روی در دوزهای پایین است اما مواجهه طولانی مدت با دوزهای بالا اثرات اکسیدانی ایجاد کرده و بر عملکرد سیستم تولید مثلی نر، اسپرماتوژنز و باروری تاثیرگذار است. در این تحقیق اثر ان استیل سیستیین بر تغییرات بافتی بیضه و فرآیند اسپرماتوژنز در موش های نر تیمار شده با نانوذرات اکسید روی بررسی شد.

در این مطالعه تجربی، 24 سر موش نر بالغ در گروه ‫های کنترل (سالین، ml/kg 1)، نانوذرات اکسید روی (mg/kg 50)، ان ‫استیل سیستیین (mg/kg 150) و ان استیل سیستیین + نانوذرات اکسید روی تقسیم شدند. در کلیه گروه ‫ها تزریقات داخل صفاقی روزانه به مدت 28 روز انجام شد. در پایان تیمار میانگین وزن و حجم بیضه، طول و قطر لوله ‫های منی‫ ساز، ارتفاع اپی‫تلیوم زایشی و تعداد سلول ‫های جنسی ارزیابی شد.

در گروه نانوذرات اکسید روی کاهش معنی داری در حجم (1/48±38/86)، طول (0/09±0/89)، قطر (1/03±162/69)، ارتفاع اپی تلیوم زایشی (1/73±41/06) لوله ‫های منی‫ ساز، تعداد سلول های اسپرماتوگونی 106× (0/11±4/15)، اسپرماتوسیت 106× (0/83±21/45)، اسپرماتید گرد 106× (0/47±22/31)، اسپرماتید دراز 106× (0/76±21/74) و سرتولی 106× (0/10±3/08) و افزایش معنی داری در حجم بافت بینابینی (1/84±18/04) نسبت به گروه کنترل دیده شد (0/001>p). در گروه تیمار همزمان، ان‫ استیل سیستیین پارامترهای فوق را نسبت به گروه نانوذرات اکسید روی بهبود داد (0/01>p). این پارامترها در گروه ان‫ استیل سیستیین نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی ‫داری نداشت.

 بر اساس نتایج این مطالعه، ان استیل سیستیین توانست از آسیب ‫های ناشی از نانوذرات اکسید روی بر بافت بیضه و اسپرماتوژنز جلوگیری نماید.<p< span=""><p< span=""></p<></p<>