تاثیر بیماری های متابولیک بر پیامد درمان رتینوپاتی سروز مرکزی با بواسیزوماب

رتینوپاتی سروز مرکزی (CSR) یک بیماری ایدیوپاتیک شبکیه است که منجر به اختلال بینایی و متامورفوپسیا می شود. با توجه به علت نامشخص رتینوپاتی سروز مرکزی، هدف از این مطالعه، بررسی نقش اختلالات متابولیک، (چربی خون بالا، دیابت، کم کاری تیرویید و پرفشاری خون (به عنوان بیماری قلبی عروقی)) بر نتایج درمان در بیماران مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی می باشد.

این مطالعه مقطعی بر روی 55 بیمار مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی که بیماری آنها توسط معاینات چشم پزشکی در مرکز چشم پزشکی بیمارستان آیت الله روحانی بابل تایید شده بود، انجام شد. بیماران با تزریق داخل زجاجیه ای 1/25 میلی گرم در 0/05 میلی لیتر بواسیزوماب (آواستین) در 3 تا 4 میلی متری لیمبوس در شرایط استریل تحت درمان قرار گرفتند. حدت بینایی (VA) و ضخامت مرکزی ماکولا (CMT) بیماران قبل و یک ماه پس از تزریق، بر اساس ابتلا و عدم ابتلا به فشار خون، دیابت، کم کاری تیرویید و چربی خون توسط توموگرافی انسجام نوری (OCT) اندازه گیری و ارزیابی شد.

میانگین سن بیماران مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی (32 مرد و 23 زن) 11/50±42 سال بود. مقدار ضخامت مرکزی ماکولا پس از درمان در بیماران مبتلا به پرفشاری خون (34/00±328/66 میکرومتر) به طور قابل توجهی بالاتر از بیماران بدون پرفشاری خون (41/79±302/56 میکرومتر) بود (0/025=p). مقدار ضخامت مرکزی ماکولا پس از درمان در بیماران غیر دیابتی (42/49±306/08 میکرومتر) به طور قابل توجهی کمتر از بیماران دیابتی (17/42±336/77 میکرومتر) بود (0/039=p). هیچ یک از شاخص های VA و CMT در بیماران مبتلا به چربی خون بالا و بیماران بدون چربی خون تفاوت معنی داری نداشت. همچنین شاخص های حدت بینایی و ضخامت مرکزی ماکولا در بیماران با کم کاری تیرویید و عدم کم کاری تیرویید تفاوت معنی داری نداشتند.

 نتایج مطالعه نشان داد که پرفشاری خون و دیابت از عوامل مهم در پاسخ به درمان با بواسیزوماب در بیماران مبتلا به رتینوپاتی سروز مرکزی می باشند.