بررسی خصوصیات فیزیک و شیمیایی هفت نمونه عسل منطقه سیستان

عسل یک ماده غذایی بسیار عالی و دارای خواص درمانی مختلف است. این ماده طبیعی و شیرین به وسیله زنبور های عسل از شهد گل ها و ترشحات بخش های زنده گیاهان تولید می شود. کیفیت عسل می تواند در اثر عوامل مختلف از جمله نوع گیاه و منطقه دچار تغییر شود. بنابراین لازم است خصوصیات انواع عسل به خوبی شناسایی شود. این تحقیق در راستای تعیین ترکیبات و بررسی خواص شیمیایی و بیوشیمیایی هفت نمونه عسل جمع آوری شده در بهار سال 1399 از زنبورداران مناطق مختلف سیستان شامل زهک، سد سیستان، محمد آباد، جزینک، حسن آباد، بنجار و زابل واقع در استان سیستان و بلوچستان ایران انجام گردید. بدین منظور آزمون هایی مانند اندازه گیری رطوبت، اسیدیته، pH، گلوکز، فروکتوز، ساکارز، قندهای احیا کننده، پرولین، فعالیت دیاستازی و هیدروکسی متیل فورفورال بر روی نمونه عسل انجام شد و با مقادیر استاندارد مقایسه گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که میانگین میزان رطوبت، اسیدیته، pH، گلوکز، فروکتوز، ساکارز، قندهای احیا کننده قبل از هیدرولیز، قندهای احیا کننده بعد از هیدرولیز، پرولین، فعالیت دیاستازی و هیدروکسی متیل فورفورال به ترتیب: 34/16 درصد، 85/3، 42/36 درصد، 85/42 درصد، 24/1درصد، 27/79 درصد، 57/80 درصد، 84/497 میلی گرم در کیلوگرم، 52/10 (DN)، 97/16 میلی اکی والان درکیلوگرم می باشد. با توجه به اینکه عسل مناطق مختلف زابل از نظر خواص فیزیکوشیمیایی در محدوده استاندارد ایران قرار داشت، لذا می توان کیفیت عسل این مناطق را به عنوان عسل استاندارد و مطلوب مورد تایید قرار داد.