مقایسه پارامترهای منتخب توزیع فشار کف پایی حین راه رفتن روی شیب در دختران نوجوان

حرکت روی سطوح شیبدار، یک تکلیف چالش برانگیز در زندگی روزمره است که چالش هایی را برای سیستم حرکتی انسان ایجاد می کند. از این رو هدف تحقیق حاضر مقایسه پارامترهای منتخب توزیع فشار کف پایی در دختران نوجوان سالم و مبتلا به ناهنجاری ژنوواروم حین راه رفتن روی شیب بود.

پژوهش از نوع نیمه تجربی، مدل تحقیق علی- مقایسه ای و کاربردی بود. آزمودنی ها شامل 15 دختر مبتلا به ژنوواروم (با فاصه اپی کندیل داخلی ران 0/71±4/31 سانتی متر) و 15 دختر سالم (با فاصه اپی کندیل داخلی ران 0/17±0/84 سانتی متر)  بود. میزان فشار کف پایی در 10 ناحیه آناتومیکی کف پا بر روی سطوح شیب دار (8 ± ، 15 ±، 20 ±) درصد در فاز استانس راه رفتن مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه گیری های مکرر جهت تحلیل آماری استفاده شد. سطح معناداری (0/05 ≤ p) بود.

حداکثر فشار در شیب20- % در استخوان های کف پایی سوم و چهارم، شیب 15- % درصد کف پایی چهارم، شیب 8- % استخوان کف پایی سوم و ناحیه خارج پاشنه و شیب20 % در میانه پا بین دو گروه دارای تفاوت معناداری بود (≤0/05p)، که این اختلافات در گروه ژنوواروم نسبت به سالم بیشتر بود. تغییرات مرکز فشار در شیب 15±  8 و20 درصد بطور معناداری درگروه ژنوواروم نسبت به گروه سالم جابجایی بیشتری نشان داد (0/05p≤) .

 نتایج نشان داد که راه رفتن در شیب مثبت به عنوان یک روش غیر تهاجمی مطمین و در دسترس با کاهش فشار بخش داخلی زانو و کاهش میزان سوپینیشن پا می تواند موجب بهبود الگوی توزیع فشار افراد مبتلا به ژنوواروم شود و از آرتروز زودرس پیشگیری کند. با وجود این، مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز می باشد.