ضوابط حق فسخ نکاح در بیماری های نفرت برانگیز مقاربتی

مواد 1121 الی 1126 قانون مدنی به بیان عیوب مجوزه فسخ نکاح و قواعد مربوط به آن می پردازد. در این مواد، بجای ارایه ضوابطی جهت فسخ نکاح، به احصاء مصادیقی از بیماری های جسمی و مقاربتی موجود در عصر تشریع پرداخته که بروز آنها تجویزکننده فسخ نکاح برای طرف دیگر عقد است. بروز بیماری هایی بعد از عصر تشریع که با شدت، خطورات و پیامدهای دردناک بیشتر برای بیمار و نفرت برانگیزتر و انزجارآورتر برای همسر بیمار همراه بود باعث ایجاد این سوال شد که وقتی شارع اجازه فسخ نکاح را در بیماری های ابتدایی موجود در عصر تشریع داده است، آیا نسبت به بیماری های نوپدیدی که از طرفی برای بیمار پرمخاطره تر و صعب العلاج تر بوده و از طرف دیگر برای همسر بیمار نفرت برانگیزتر و منزجرکننده تر از بیماری ها و عیوب عصر تشریع است اجازه فسخ نمی دهد؟
در راستای پاسخ به این سوال، طرح اصلاح موادی از قانون مدنی در تیرماه 1398 در مجلس شورای اسلامی مطرح شد و علیرغم طرح اولیه در کمیسیون قضایی و حقوقی، کمیسیون بهداشت و درمان و کمیسیون فرهنگی، از سوی تدوین کنندگان آن بصورت جدی برای تصویب طرح پیگیری نشد. گرچه ایراداتی بر مواد این طرح وارد است، لکن فکر اولیه این طرح که ارایه ضوابطی جهت فسخ نکاح می باشد به لحاظ فقهی می تواند مورد تایید قرار گیرد و به همین دلیل احیای این طرح قانونی ضرورت دارد. می توان ضوابطی منضبط از ادله روایی اصطیاد کرد تا با تنقیح مناط از آنها مشروعیت حق فسخ نکاح در بیماری های نوظهور و نفرت برانگیز مقاربتی را مورد تایید قرار داد. مقاله پیش رو درصدد تنقیح ضوابط مزبور از ادله روایی و تطبیق آنها با ضوابط مطروحه در طرح قانونی سال 1398 می باشد.