ماهیت پارلمانی یا ریاستی رای اعتماد به هیات وزیران در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

اصل 87 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مصوب سال 1358 نخست وزیر منتخب مجلس را مسیول تشکیل هیات وزیران و اخذ رای اعتماد برای وزیران از مجلس قرار داده بود. با تصویب ماده 1 قانون الحاق موادی به آیین نامه داخلی مجلس راجع به تقاضای رای اعتماد و نحوه برگزاری آن مصوب 9/5/1363 نخست وزیر موظف شد هم در آغاز هر دوره از مجلس و هم در شرایط مقرر در اصل 87 قانون اساسی پس از تشکیل و معرفی هیات وزیران از مجلس تقاضای رای اعتماد کند. به علاوه، هیات وزیران بر اساس تمایل سیاسی اکثریت حاکم در پارلمان تشکیل می شد. این امر بیانگر تبعیت رای اعتماد به وزیران از منطق پارلمانی نظام سیاسی بوده است. با بازنگری قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در سال 1368 رییس جمهور منتخب مردم مسیول تشکیل هیات وزیران و اخذ رای اعتماد از مجلس شد. با تصریح به عدم لزوم اخذ رای اعتماد جدید برای وزیران با تغییر مجلس در اصل 133 قانون اساسی و حذف سمت نخست وزیری، رای اعتماد به هیات وزیران از منطق نظام پارلمانی به منطق نظام ریاستی متمایل شده است. رویه عملی رای اعتماد به هیات وزیران پس از بازنگری قانون اساسی نیز موید تبعیت از منطق ریاستی است.