تاثیر 8 هفته تمرینات اصلاحی با رویکرد سهرمن در بازیکنان والیبال با اختلال چرخش تحتانی کتف

اختلالات حرکتی کتف بین ورزشکاران با الگوی حرکتی از بالای سر شایع است و می‌تواند بازیکنان را مستعد آسیب‌های شانه کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات اصلاحی با رویکرد سهرمن بر ریتم کتفی بازویی، قدرت ایزومتریک و ثبات عملکردی عضلات کمربند شانه‌ای در بازیکنان والیبال با اختلال چرخش تحتانی کتف بود.

 تحقیق حاضر از نوع نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون در گروه‌های آزمایش و کنترل بود. ابتدا 34 بازیکن دارای اختلال حرکتی چرخش تحتانی انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه مساوی آزمایش و کنترل با تعداد 17نفر تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان براساس مشاهده اختلال حرکتی کتف حین آزمون دیسکنزیای کتف در دو حالت فلکشن و ابداکشن، آزمون لغزش جانبی کتف و ریتم کتفی بازویی به‌عنوان افراد دارای اختلال چرخش تحتانی کتف انتخاب شدند. قبل از 8 هفته اجرای تمرینات، دامنه حرکتی، قدرت ایزومتریک، ریتم کتفی بازویی و ثبات عملکردی در گروه‌های آزمایش و کنترل ارزیابی شد. سپس گروه آزمایش تمرینات اصلاحی را بهمدت 8 هفته اجرا کرد، درحالی‌که افراد گروه کنترل هیچ‌گونه تمرینی انجام ندادند و به فعالیت‌های روزانه خود پرداختند. پس از پایان تمرینات از گروه‌ها، پسآزمون به عمل آمد. برای اندازه‌گیری قدرت و دامنه حرکتی از قدرت‌سنج دستی و گونیامتر استفاده شد. برای ارزیابی ریتم کتفی ‌بازویی از اینکلینومتر در 4 موقعیت صفر، 45، 90 و 135 درجه استفاده شد. همچنین برای بررسی ثبات عملکردی از آزمون تخته تعادل Y استفاده شد. برای مقایسه درون‌گروهی از آزمون تی زوجی و برای مقایسه اختلاف میانگین‌های بین‌گروهی از آزمون تی مستقل در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.

 نتایج نشان داد پس از 8 هفته برنامه تمرینی در گروه آزمایش، مقدار قدرت چرخش خارجی شانه (0/003=P)، عضلات تراپزیوس فوقانی (0/001=P)، میانی (0/027=P) و تحتانی (0/001=P)، سراتوس انتریور (0/002=P)، ریتم کتفی بازویی صفر تا 45 درجه (0/012=P)، 45 تا 90 درجه (0/025=P) و 90 تا 135 درجه (0/037=P)، دامنه‌های حرکتی فلکشن (0/002=P)، ابداکشن (001/0=P)، چرخش داخلی (0/001=P) و خارجی (0/004=P) شانه و طول عضله سینه‌ای کوچک (0/001=P) به‌طور معناداری در مقایسه با قبل از اجرای برنامه تمرینی افزایش یافت. همچنین نمره آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی پس از برنامه تمرینی در گروه آزمایش به‌صورت معناداری افزایش پیدا کرد (0/001=P)، اما در قدرت چرخش داخلی شانه (0/165=P)، عضلات رومبویید (0/283=P) و سوپرااسپیناتوس (0/214=P) تاثیر معناداری مشاهده نشد. در مقایسه بین‌گروهی در پس‌آزمون، تفاوت معناداری در ریتم کتفی بازویی، ثبات عملکردی، دامنه حرکتی، طول عضله سینه‌ای و قدرت عضلات تراپزیوس، سراتوس آنتریور و چرخش‌دهنده‌های خارجی وجود داشت (05/P<0)، اما در قدرت عضلات سوپرااسپیناتوس، رومبویید و چرخش‌دهنده‌های داخلی شانه تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/P>0).

در مطالعه حاضر، تمرکز پروتکل اصلاحی بر اصلاح راستا و ریتم حرکتی کتف و تاثیر آن بر بهبود ثبات عملکردی و قدرت عضلات کتف بازیکنان بوده است. پس از اجرای پروتکل اصلاحی مشاهده شد ثبات عملکردی، ریتم کتفی بازویی و قدرت حرکات کمربند شانه‌ای بهبود یافته است. بنابراین می‌توان این پروتکل اصلاحی را به‌عنوان روشی موثر جهت بهبود راستا و افزایش عملکرد در افراد دارای اختلال چرخش تحتانی کتف به متخصصان توصیه کرد.