مقایسه تاثیر تمرینات منتخب تی آر ایکس و ایروفیتنس بر عملکرد ثبات مرکزی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه و هدف مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) یکی از شایع ترین بیماری های مخرب سیستم عصبی پیش رونده است که به ناتوانی و اختلال در تحرک و کاهش ظرفیت عملکردی افراد مبتلا منجر می شود. در فرایند توان بخشی ویژه بیماران مبتلا به ام اس، ورزش، ابزاری ایمن، موثر و کارآمد به حساب می آید. به کارگیری تمرینات مقاومتی یکی از مداخله های ورزشی است که همواره مورد توجه محققین در فرایند توان بخشی بیماران مبتلا به ام اس بوده است. در همین راستا در سال های اخیر، یکی از شیوه های تمرینی رایج در توان بخشی و ارتقای عملکرد بیماران مختلف، تمرینات ثبات مرکزی بوده که به عنوان توانایی در کنترل موقعیت تنه روی لگن جهت تولید و انتقال موثر نیرو به بخش های انتهایی بدن در طول فعالیت های مختلف تعریف شده است. مطالعات اخیر در حیطه توان بخشی بر تمرینات عملکردی با استفاده از وزن بدن در مقابل نیروی جاذبه و تمرینات به کمک ابزارها و تجهیزات ناپایدار که به فعالیت های روزمره افراد شباهت دارند، تاکید دارند. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر تمرینات منتخب تی آر ایکس و ایروفیتنس (هوازی) بر عملکرد ثبات مرکزی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود.مواد و روش ها تعداد30 نفر از زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به انجمن ام اس اصفهان در دامنه سنی 20 تا 50 سال و با نمره مقیاس ناتوانی گسترش یافته به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی و مساوی به دو گروه آزمایش تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه برای مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه تمرینات تی آر ایکس و ایروفیتنس را انجام دادند. عملکرد ثبات مرکزی از طریق تست استقامت سورنسون، تست لترال و تست پلانک اندازه گیری شد. در تحلیل داده ها از آزمون های تی همبسته و تی مستقل استفاده شد.یافته ها یافته های تحقیق نشان داد تمرینات منتخب تی آر ایکس و ایروفیتنس بر بهبود عملکرد ثبات مرکزی بیماران مبتلا به ام اس تاثیر معناداری داشته است (P<0/05)، البته تمرینات تی آر ایکس باعث بهبود بیشتر عملکرد ثبات مرکزی نسبت به تمرینات ایروفیتنس شد (P<0/05).ذ با توجه به نتایج می توان گفت برای استفاده از این تمرینات (تمرینات منتخب تی آر ایکس و ایروفیتنس) برای بیماران مبتلا به ام اس نیاز به مطالعات بیشتری است.