صورت بندی نظریه ‎پردازی تمدنی در روابط بین ‎الملل

تحول نظری در روابط بین ‎الملل از جمله موضوعات مهم در دانش این حوزه است. در بررسی تحولات نظری، مسیله کانونی، چگونگی خلق نظریه ‎های جدید، ایجاد مناظره‎ های علمی میان نظریه‎ها و در نهایت ظهور نظریه‎ هایی متفاوت و یا متعارض است. ورود مفهوم تمدن به دانش روابط بین ‎الملل و ظهور دو خوانش از تمدن، تحلیل تمدنی از روابط بین ‎الملل را در دو رویکرد متفاوت آشکار نموده است. یک رویکرد، تمدن را به مثابه یک «وضعیت» ثابت و ایستا، و رویکرد دیگر تمدن را به مثابه یک «فرایند» در نظر می‎گیرد. وجه اشتراک هر دو رویکرد آن است که  هر دو به زمینه ‎محور بودن نظریه اذعان دارند و تمدن را به مثابه یک سطح تحلیل و مقوله ‏ای سیاسی می‎پذیرند، اما تفاوت آن ها در ارایه تعریفی متفاوت از ماهیت تمدن، نظام بین ‎الملل و بروندادهای تحلیلی کاربست تمدن به مثابه یک سطح تحلیل است. فرضیه پژوهش حاضر این است که وجود دو رویکرد متعارض نسبت به تمدن در روابط بین ‎الملل، شکل ‎دهنده مناظره‎ای تمدنی در روابط بین ‎الملل بوده و به نظر می‎رسد روابط بین ‎الملل در آستانه ظهور یک نظریه تمدنی است. در این پژوهش تلاش می‎شود با روش توصیفی تحلیلی و مراجعه به متون و فراتحلیل داده‎های تولید شده، تصویری روشن از این مناظره و فراتحلیلی از الزامات نظریه‎ پردازی روابط بین ‎الملل ارایه شود.