اثربخشی مداخله روان شناسی مثبت نگر بر شادکامی و تفکر مثبت در بیماران روانی مزمن

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی مداخله روان شناسی مثبت نگر بر شادکامی و تفکر مثبت در بیماران روانی مزمن مرکز شبانه روزی مهرآنای شهر زاهدان بود. پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش جمع آوری اطلاعات از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران روانی مزمن زن مرکز شبانه روزی مهرآنای شهر زاهدان در سال 1400-1399 است که از میان آن ها 30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه در انتظار درمان) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه های شادکامی آکسفورد (OHI) و مقیاس تفکر مثبت (PTS) بود. مداخله روان شناسی مثبت نگر در هشت جلسه (جلسه 5/1 ساعته) به مدت سه هفته برای گروه آزمایش برگزار شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیره) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS21 انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد مداخله روان شناسی مثبت نگر موجب افزایش شادکامی و تفکر مثبت در بیماران روانی مزمن در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل با سطح معناداری 001/0 می شود؛ بنابراین توجه به اهمیت مداخله روان شناسی مثبت نگر بر شادکامی و تفکر مثبت در بیماران روانی مزمن یکی از ضرورت های پژوهش محسوب می شود و می توان از مداخله روان شناسی مثبت نگر به عنوان بخشی از برنامه های توانمندسازی بیماران روانی مزمن استفاده کرد و برگزاری دوره هایی در این زمینه توصیه می شود.