نیت خوانی مستشرقان بر اساس قصدگرایی اریک هرش

جایگاه قصدیت در هرمنوتیک، خوانش های متفاوتی را از متون پیش روی نهاده است. هرمنوتیک فلسفی آنرا نادیده گرفته و هرمنوت های کلاسیک به جهت اصالت دادن به مولف و فهم متون، آن را غنیمت شمرده اند. خاورشناسان بر اساس قصدیت سه دوره تبشیری، استعماری و علمی را پیموده اند که در تطابق با هرمنوت های کلاسیک مفری از اندیشه ای دگماتیستی، ناسیونالیستی و ناموجه خویش نخواهند داشت. نیت خوانی خاورشناسان بر اساس هرمنوتیک هرش از آن جهت ضرورت دارد که روش یا ابزاری به دست می دهد تا به نیت خوانی و آشکارسازی مقاصد آنها دست یافته و راه گریز و تفاسیر پلورالیستی و فراموشی تاریخی از آنها سلب شود و در جایگاه برین معاصر، وضعیت زیرین و عقیم تاریخی خویش را توجیه خردمندانه نکنند؛ چراکه جهت فهم متون در دیدگاه هرمنوتیکی هرش، نیت وقصد مولف بنیادین تلقی شده است که از آن به قصدگرایی تفسیر می شود. این پژوهش با روش توصیفی -تحلیلی نشان داده است که خوانش متون اسلام شناسانه غربیان بر اساس هرمنوتیک هرش چیزی جزء قصد بزرگ نمایی نقاط ضعف شرقیان، انحراف کشاندن سنت اصیل دینی اسلام، سلطه طلبی دینی و سیاسی، خودبرتری بینی نژادی و مذهبی، ابژه ساختن شرق در جهت سلطه همه جانبه و... را هویدا نمی سازد. در مکتب علمی هرچند می توان با نظرات صایبی از جانب مستشرقان دست یافت؛ اما با رجوع و بهره گیری از منابع و روش های غیرمعتبر، انحراف های اسلام شناسی بسیاری را باعث شده اند که حتی با رجوع به روش های علمی مرسوم غربی نیز نمی توان توجیه منطقی و سرراستی از آنها ارایه داد. اهمیت بر جایگاه مولف در هرمنوتیک هرش نیز نشان می دهد که نمی توان بر قصد و نیت مستشرقان صحه گذاشت