تحلیل زبان طنز و مطایبه در کاریکلماتور‎های دهه 90 شمسی

طنز و شوخ طبعی در ادب فارسی سابقه ای طولانی دارد و نمونه های آن را نه تنها در متون کهن که در آثار معاصر فارسی نیز می توان دید. طنزپرداز برای برانگیختن عواطف مخاطب و تاثیرگذاری بر ذهن و روان او باید جهان پیرامون خود را برخلاف آن گونه که هست دگرگون و غیرواقعی جلوه دهد. به همین سبب، سعی در بیان مفاهیم ذهنی خود به طور غیرمستقیم دارد تا «پیام اصلی خود ناگفته، گفته آید و ناشنوده، شنفته شود». کاریکلماتور نوشته ای طنزگونه و کوتاه است که به پدیده های پیرامون و روابط میان اشیاء و موجودات نگاهی تازه و متفاوت دارد، لذا در این پژوهش زبان طنز و مطایبه در کاریکلماتورهای دهه 90 شمسی بررسی و تحلیل می شود. نتیجه این جستار که به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است، نشان می دهد که زبان طنز کاریکلماتورهای دهه 90 زبانی خلاق و هنرمندانه است و نویسندگان آثار این دهه با بکارگیری، ایجاز، انواع بازی های زبانی، هنجارگریزی و به کاربردن زبان شاعرانه توانسته اند واقعیات جامعه را به تصویر بکشند.