بررسی تاثیر نوروپلاستیسیتی مغز در بروز آسیب رباط متقاطع قدامی و تاثیر آسیب این رباط بر عملکرد و ساختار مغز (مقاله مروری نظام مند)

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر نوروپلاستیسیتی مغز بر بروز آسیب رباط متقاطع قدامی و همچنین تاثیر آسیب این رباط بر عملکرد و ساختار مغز قبل از بازسازی رباط، بعد از بازسازی رباط و بعد از یک دوره توان بخشی بود.

در این تحقیق سعی شد مطالعات انجام شده درزمینه موضوع تحقیق از سال 1980 تا 2021 جمع آوری شود. در همین راستا وب سایت های پابمد، اسکوپوس، وب آو ساینس، گوگل اسکالر، ساینس دایرکت، مد لاین، پدرو، سینال، اسپورت دیسکاس و کاکرین دیتابیس و همچنین پایگاه های اطلاعات علمی داخلی مورد استفاده قرار گرفت، و از کلیدواژه های فارسی و انگلیسی مرتبط با موضوع تحقیق برای جست وجوی مقالات استفاده شد.

با توجه به روش جست وجو 65 مقاله یافت شد که در انتها با توجه به معیارهای ورود و خروج، 24 مقاله به صورت نهایی مورد بررسی قرار گرفت. از 24 تحقیق، 5 تحقیق، تاثیر عملکرد مغز را بر بروز آسیب رباط متقاطع قدامی بررسی کرده بودند. نتایج این تحقیقات آینده نگر این بود که مغز افرادی که بعدا دچار پارگی این رباط شدند به نسبت افرادی که دچار آسیب نشدند، به خصوص در قسمت حسی حرکتی قشر مغز و مخچه متفاوت بود که باعث بروز خطا در هنگام برنامه ریزی حرکتی در مغز این افراد می شد. 10 مقاله دیگر هم که برعکس تاثیر یک رباط متقاطع قدامی آسیب دیده قبل از بازسازی را بر عملکرد و ساختار مغز بررسی کرده بودند، به این نتیجه رسیدند که حداقل دو هفته بعد از آسیب، تغییراتی در سطح قشر حسی و قشر حرکتی مغز ایجاد می شود که بعد از یک سال، این تغییرات ساختاری و عملکردی به صورت گسترده ای در افراد آسیب دیده به نسبت افراد سالم افزایش یافت. همچنین این تحقیقات ثابت کردند که ناکارآمدی رباط و همچنین آسیب دیدگی گیرنده های مکانیکی باعث سازماندهی مجدد در سیستم عصبی مرکزی می شود. همچنین یکی از مهم ترین یافته ها در این قسمت این بود که در افراد آسیب دیده به نسبت افراد سالم، فعالیت کنترلی مناطق حرکتی بینایی و نیاز این افراد به بازخورد بینایی افزایش یافته است. 7 مقاله ای دیگر که این تغییرات را بعد از بازسازی رباط بررسی کرده بودند به این نتیجه رسیدند نه تنها نوروپلاستیسیتی مغز یا تغییرات عملکردی و ساختاری حاصل از آسیب به حالت عادی برنگشت، بلکه علی رغم بازسازی، بعد از مدتی این تغییرات منفی افزایش نیز پیدا کرد. نتیجه دو مقاله دیگر که این تغییرات را بعد از یک دوره تمرینات توان بخشی رایج بررسی کرده بودند به این نتیجه رسیدند که تغییرات عملکردی و ساختاری و تحریکات کورتیکواسپینال این افراد به نسبت افراد سالم نه تنها پا برجا، بلکه در حال افزایش بود.

تحقیقات گذشته نشان داد تغییرات ایجادشده در مغز بعد از آسیب، نه تنها بعد از بازسازی رباط متقاطع قدامی باقی می ماند، بلکه حتی بعد از آن نیز افزایش می یابد و در انتها نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات توان بخشی رایج که تمرکز اصلی آن ها بر روی برطرف کردن تغییرات عملکردی و ساختاری ایجاد شده در مغز نیست، نمی تواند این نوروپلاستیستی منفی ایجاد شده بعد از آسیب که یکی از عوامل مهم آسیب ثانویه و عوارض بعدی است را بر طرف کند. نتیجه گیری نهایی مقاله این است که در تدوین تمرینات پیشگیری از آسیب رباط متقاطع قدامی و همچنین تمرینات توان بخشی بهتر است در کنار تمرینات رایج، از اصول جدید یادگیری حرکتی و تمرینات مرتبط با بازخورد بینایی در راستای برطرف کردن نوروپلاستیستی منفی ایجاد شده در مغز و ایجاد نوروپلاستیسیتی مثبت برای حمایت از این رباط استفاده شود.