بررسی سبک تدریس اعضای هیئت علمی و رابطه آن با برخی ویژگی های دموگرافیک آنان در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز

سبک های تدریس اصول و روش هایی هستند که مدرسین بکار می گیرند تا امکان یادگیری و انتقال اطلاعات را برای فراگیران فراهم نمایند. سبک تدریس اغلب منعکس کننده نظریات مدرسین نسبت به تدریس است و از جایگاه مهمی در آموزش برخوردار است. با توجه به اهمیت سبک های تدریس در یادگیری دانشجویان، این مطالعه با هدف بررسی سبک تدریس اعضای هیات علمی و رابطه آن با برخی ویژگی دموگرافیک اعضای هیات علمی در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال 1399 انجام شد.

در این مطالعه توصیفی مقطعی تعداد 172 نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز به روش نمونه گیری طبقه ای وارد مطالعه شده و مورد بررسی قرار گرفتند. روش ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد تدریس گراشا-ریچمن شامل 40 سوال بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون مجذور کای و همبستگی پیرسون از طریق نرم افزار SPSS-18 تحلیل شد.

از بین 172 عضو هییت علمی مورد بررسی 90 نفر(5/52 درصد) مذکر و 82 نفر(5/47 درصد) مونث و با میانگین سن 8/8±95/45 سال بودند. یافته های مطالعه نشان داد که اساتید از سبک تدریس آمرانه با فراوانی 9/27 درصد و سبک تدریس خبره با 8/23 درصد بطور معنی داری بیشتر از سایر سبک ها استفاده می کنند(007/0=p). همچنین کمترین سبک های مورد استفاده اساتید نیز سبک های تدریس تسهیل کننده با1/15درصد و وکالتی با 2/12 درصد بودند. 9/20 درصد از افراد مورد مطالعه نیز از سبک تدریس فردی استفاده می کردند. محاسبه ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین سن، جنس، رتبه علمی، سابقه تدریس و دانشکده محل تدریس با سبک تدریس اساتید رابطه معنی دار آماری وجود ندارد(05/0<p).

نتایج مطالعه بیانگر آن بود که اساتید در تدریس خود بیشتر از سبک های معلم-محور آمرانه و خبره که غیرتعاملی و انعطاف ناپذیر هستند، استفاده می کنند. با توجه به اهمیت سبک تدریس در فرایند یاددهی- یادگیری و لزوم افزایش آگاهی اساتید با سبک های تعاملی تدریس، برگزاری برنامه های آموزشی در این زمینه پیشنهاد می شود.