مقایسه تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست با پماد ترکیبی بی حسی موضعی لیدوکائین و پریلوکائین بر میزان درد ناشی از نمونه گیری خون شریانی، وریدی و دسترسی داخل عروقی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

 درد به عنوان یک احساس ناخوشایند در فرآیندهای تشخیصی و درمانی به صورت فراوانی گزارش می شود. یکی از روش های شایع کاهش درد استفاده از بی حس کننده های موضعی است. مطالعه حاضر با هدف تعیین و مقایسه اثرات تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست با پماد بی حسی ترکیبی لیدوکایین و پریلوکایین بر روی میزان درد انجام گرفت.

 این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در 240 بیمار مزمن انسدادی ریوی در بیمارستان امام رضا (ع) شهر کرمانشاه در سال 1399 انجام شد. این بیماران نیازمند سه فرآیند نمونه گیری خون شریانی-وریدی و گذاشتن کاتتر وریدی بودند. در هر فرآیند، 80 بیمار به طور تصادفی به دو گروه دریافت تحریک الکتریکی پوست و پماد بی حسی در ناحیه ورود نیدل یا کاتتر تقسیم شدند. ارزیابی میزان درد با استفاده از معیار بصری درد بعد از انجام فرآیندها و در دقایق 1، 3 و 5 اندازه گیری شد. زمان و دفعات تلاش نیز ثبت شد. از آزمون های t مستقل و آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

 میانگین نمره درد در نمونه گیری خون وریدی، شریانی و قرار دادن کاتتر وریدی بین گروه های دریافت کننده تحریک الکتریکی و پماد از لحاظ آماری معنی دار نبود (05/0p>). دفعات تلاش نیز از لحاظ آماری معنی دار نبود (05/0<p)، اما میانگین زمان انجام فرآیندها به صورت معنی داری در گروه تحریک الکتریکی بالاتر بود (05/0>p).

 تحریک الکتریکی می تواند درد موضعی ناشی از ورود نیدل یا کاتتر را مانند پماد بی حسی کاهش دهد. لذا پیشنهاد می شود این روش در راهنماهای کاهش درد غیر دارویی مورد بررسی بیش‌تری قرار گیرد.