تاثیر فضای ماورای جو بر غرب آسیا و قدرت های بزرگ جهانی

شناخت اصول و ابعاد چهارگانه در نظارت امنیتی کشورهای جهان بسیار حایز اهمیت است. یکی از کارآمدترین این ابعاد، فضای ماورای جو است. اصطلاح ماورای جو برای نخستین بار توسط اتحاد جماهیر شوروی در 4 اکتبر 1957 مطرح گردید و در دهه های معاصر به شدت درباره آن پژوهش صورت می گیرد، از آنجایی که فناوری به سرعت درحال توسعه و گسترش می باشد، دستیابی به فضاهای غیر قابل دسترس (در گذشته) نیز میسر شده است. لیکن در سال های ابتدایی برای این بعد پراهمیت، حقوق و قوانینی در نظر گرفته شد. از سویی دیگر چنانچه فرصت بهره مندی از آن از دست برود، موقعیت دیگر قدرت ها برای دستیابی و نظارت و درنهایت کنترل کشورهای دیگر افزایش می یابد. مادامی که فرآیند قانون سازی و تشکیل حقوق فضایی محدود به ایجاد و انعقاد کنوانسیون های منفرد مجزا و موضوعی باشد، تعارضات و تناقضات ذکرشده حتی با وجود درجه بالایی از هماهنگی و همکاری اجتناب پذیر خواهد بود. چشم انداز رژیم غیرمسلح فضا، بدون توافق قدرت های فضایی، قابل دستیابی به نظر نمی رسد. واضح است رژیمی که در آن نیاز دیگران نادیده گرفته شود، از طرف سایر کشورهای فعال در فضا رد خواهد شد. کشورهای با تجربه فضایی وجود دارند که می توانند بر این موضوع اثرگذار باشند، از آنجایی که در اغلب دوره ها به ویژه عصر حاضر در منطقه غرب آسیا رقابت بسیار شدیدی بین کشورها حاکم می باشد، بنابراین جایگاه آن کشوری که بر علوم مختلف به‎خصوص فضای ماورای جو بیشتر مسلط باشد از جایگاه بهتری برخوردار خواهد بود، لذا پرداختن به موضوع و عوامل فضای ماورای جو در منطقه غرب آسیا از این لحاظ دارای ارزش و اهمیت ویژه ای است.