اثر هشت هفته تمرین مقاومتی در شرایط هایپوکسی بر شاخصهای متابولیکی و نوسازی بافت عضلانی در موشهای نر ویستار مبتلا به دیابت نوع دو

میوپاتی دیابتیک یکی از مشکلات عمده در افراد دیابتی نوع دو است. دو پروتیین های PAX7 و PGC-1α از جمله پروتیین های موثر در نوسازی و متابولیسم کربوهیدرات ها در عضلات اسکلتی هستند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی در شرایط هایپوکسی برمحتوای پروتیین های PAX 7 و PGC-1α در عضله نعلی رت های دیابتی نوع دو بود.

روش ها:

 در این تحقیق 40 سر رت نر ویستار 10هفته ای پس از القا دیابت نوع دو، به پنج گروه کنترل سالم (HC)، کنترل دیابتی (DC)، تمرین مقاومتی (RT)، تمرین مقاومتی در هایپوکسی (RT-HPX) و گروه هایپوکسی (HPX) تقسیم شدند. تمرین های مقاومتی به مدت 8 هفته، 5 جلسه در هفته، در گروه های تمرین مقاومتی و تمرین مقاومتی در هایپوکسی انجام شد. پس از اتمام تمرین ها، نمونه ی بافت از عضله ی نعلی انجام و جهت اندازه گیری غلظت پروتیین های PAX 7 و PGC-1α مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته ها: 

نتایج نشان داد، بین گروه های تحقیق در هر دو پروتیین های PAX7 و PGC-1α تفاوت معنی داری (0001/0=P) وجود دارد. القای دیابت منجر به کاهش معنی دار PAX7 شد اما گروه تمرین مقاومتی در هایپوکسی تفاوت معنی داری با گروه کنترل سالم نداشت (451/0 =P). مقادیر پروتیین PGC1-α نیز در گروه القای دیابت کاهش معنی داری را در مقایسه با گروه کنترل داشت (01/0= P)، اما تمرین در هایپوکسی مقادیر آن را به بیشتر از گروه کنترل سالم افزایش داد (0001/0 =P).

نتیجه گیری: 

می توان به تمرینات مقاومتی و قرار گرفتن در معرض هایپوکسی موقت و غیرفعال نیز به عنوان یک راهکار پیشنهادی در بهبود شاخص های مرتبط به بیماری دیابت نوع دو در انسان توجه کرد.