بن مایه های اعتراض در شکواییه های مثنوی معنوی مولانا

اعتراض یکی از مسایل عمده و مایه های اصلی شعر فارسی است که به مسایلی چون شکایت از روزگار یا ناسازگاری بخت، بیماری، غرض ورزی حاسدان، بی عدالتی، ظلم، ستم، فسق و فجور و  غیره می پردازد. ادب اعتراضی در آثار بسیاری از  شاعران فارسی گو جایگاهی ویژه دارد که از طریق این بخش از اشعار آن ها می توان بیشتر و بهتر، شخصیت  و روحیات آن ها و جامعه ی آرمانی و انتظاراتی که از جامعه دارند و حتی ضعف و قدرتشان را سنجید. چرا که این گونه اشعار از دل برخاسته اند و بیان گر احساس واقعی و «من» حقیقی شاعر هستند. بدیهی است که نارضایتی از وضع موجود، انگیزه و عامل اصلی شکل گیری اعتراضات و شکواییه هاست. نگارنده در این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی، به بن مایه های اعتراض در مثنوی مولانا پرداخته است. شکایت و اعتراض از حاسدان، دین داران کاذب، اعتراض به بی دینان و عالمان ریاکار، گناهکاران و شیفتگان مال دنیا، همگی، گوشه ای از بن مایه های فردی و اجتماعی اعتراض در مثنوی مولانا است و همان طور که ملاحظه می شود طبق آمار، اعتراضات اجتماعی از اعتراضات شخصی بیشتر است و این نشان از دغدغه های اجتماعی مولانا دارد.