اثربخشی مقابله درمانگری بر تنظیم هورمون کورتیزول زنان دارای تنیدگی در روابط بین فردی

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر مقابله درمانگری بر تنظیم هورمون کورتیزول زنان دارای تنیدگی در روابط بین فردی بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری شامل زنان دارای تنیدگی در روابط بین فردی و دارای فرزند نوجوان مشغول به تحصیل در منطقه 2 قم بودند. بدین منظور با نمونه‌‌گیری در دسترس، 100 نفر از این افراد به سوالات پرسشنامه وقایع استرس‌زای زندگی مک‌کابین پاسخ دادند. از این افراد 34 نفر که بیشترین میزان تنیدگی را نشان دادند انتخاب و با گمارش تصادفی در دو گروه 17 نفری قرار گرفتند. میزان کورتیزول هر دو گروه در سه مرحله توسط نمونه خون وریدی پس از 12 ساعت ناشتا بودن، در ساعت 7:45 دقیقه الی 8 صبح اخذ و توسط کیت مونوبایند با روش الایزا بررسی شد. ملاک‌های ورود به پژوهش عبارت بود از رده سنی 25 تا 50 سال و تاهل؛ ملاک‌های خروج از پژوهش عبارت بود از تحصیلات کمتر از پایه دهم و یا بیشتر از دیپلم، عدم سابقه بیماری‌های جسمی و روانی مخل شرکت در پژوهش، مصرف کورتون، ابتلا به بیماری‌هایی چون لوپس، بیماری‌های قلبی و... گروه آزمایش در معرض 14 جلسه مقابله درمانگری و گروه آزمایش 14 جلسه مداخله خنثی در زمینه آموزش‌های پزشکی و سلامت قرار گرفتند. نتایج با روش آماری MANCOVA و توسط SPSS-26 استخراج شد و نشان داد که مقابله درمانگری موجب کاهش کورتیزول شد. در نتیجه این روش درمانی می‌تواند برای تنظیم هورمون کورتیزول زنان در معرض تنیدگی یا استرس استفاده شود.