سطح سرمی فریتین بیماران تالاسمی ماژور دریافت کننده دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید در مقایسه با سایر داروهای شلاتور آهن

سابقه و هدف :

اگر چه تزریق خون مهم ترین راه کنترل تالاسمی ماژور است، اما این روش منجر به تجمع آهن در اندام های مختلف بدن بیماران می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر داروی دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید و سایر داروهای شلاتور آهن در سطح فریتین و علایم گوارشی در بیماران تالاسمی ماژور تحت درمان در مرکز تالاسمی دانشگاه علوم پزشکی کاشان در طی یک بازه دو ساله بود.

مواد و روش‌ها:

 این مطالعه نیمه تجربی بر روی 45 بیمار تالاسمی ماژور انجام شد. این بیماران در سال 1398 تحت درمان با دارویی غیر از دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید بودند. در سال 1399 کلیه بیماران تحت درمان دارویی با دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید قرار گرفتند. سطح فریتین سرمی هر سه ماه یک بار اندازه گیری شده، با مقادیر سال قبل مقایسه گردید و توسط آزمون‌های کولموگروف اسمیرنوف، t و آنوا و نرم افزار 19SPSS مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها :

در سال های 1398 و 1399، تفاوت معنا داری از نظر سطح فریتین سرمی دیده نشد. در سال 1399 با مصرف داروی دفراسیروکس جدید، در مجموع 1/11% بیماران دچار عوارض ناشی از مصرف دارو شدند که نسبت به سال قبل، کاهش قابل توجهی داشت (004/0 = p).

نتیجه گیری:

 تاثیر داروی دفراسیروکس با فرمولاسیون جدید در کاهش سطح فریتین سرمی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مشابه داروهای قبلی (دفراسیروکس قدیم، دفریپرون و دسفرال) است. البته بیماران مصرف کننده این دارو دچار عوارض گوارشی کمتری از جمله درد، تهوع، استفراغ و اسهال شده اند و میزان رضایت از مصرف دارو به میزان قابل توجهی افزایش یافته است.