جایگاه اسطوره در قرآن کریم

موعظه در فرهنگ قرآنی، رسالت اصلی انبیاء و کتب آسمانی برشمرده شده است. ثمره موعظه ای تلقی کردن قرآن، آنجایی به طور برجسته آشکار می شود که به آیاتی خلاف واقع برمی خوریم؛ نظیر محبوس بودن قومی به نام یاجوج و ماجوج در پشت سدی تا روز قیامت و یا افکندن شهاب ها برای راندن شیاطین از آسمان. علامه طباطبایی این دو را خلاف واقع می شمارد و آیات مربوط را بر مجاز حمل می کند. این در حالی است که مفسران طی چهارده قرن گذشته، همگی این آیات را بر حقیقت حمل می کردند و ادعای اینکه آنان قرآن را اشتباه می فهمیدند، دشوار است. نظریه رقیبی که در این مقاله به آن پرداخته می شود، این است که این موارد، اسطوره اند و در یک بیان موعظه ای هیچ اشکالی ندارد که از اسطوره های مخاطبان استفاده ابزاری شود. این نظریه، ضمن باقی گذاشتن آیات قرآن بر معنای ظاهری شان که تمام مفسران طی چهارده قرن فهمیده اند، حقانیت قرآن را نیز ثابت می کند.