اثر حفاظتی نانوذرات ضد التهابی و ضد اکسیدان در آسیب ایسکمی- رپرفیوژن کلیه

آسیب ناشی از ایسکمی و رپرفیوژن در بالین در طول پیوند کلیه به بیماران مرحله نهایی بیماری کلیه رخ می دهد باعث فعال شدن سیستم ایمنی می شود. پاسخ های التهابی با افزایش سطح سایتوکاین ها منتهی به آسیب حاد کلیه می شوند که در کاهش عملکرد پیوند و پس زدن کلیه پیوندی دخیل هستند. هدف این مطالعه، مرور اثرات درمانی نانوذرات در آسیب حادکلیه بود.

با استفاده از بانک های اطلاعاتی اسکوپوس، پابمد، گوگل اسکولار یک استراتژی جستجوی جامع در مورد مطالعات مرتبط با مدل‫های آسیب حاد کلیه از سال های 2000 تا 2020 انجام گرفت. استراتژی جستجو شامل کلمات کلیدی برای مدل های آسیب حاد کلیه، از جمله ایسکمی- رپرفیوژن و نانوذرات می شد.

رادیکال های آزاد اکسیژن در طول فاز رپرفیوژن تولید می شوند باعث پراکسیداسیون لیپیدی و تسریع آسیب بافتی می گردند. آسیب اکسیداتیو DNA، پروتیین های سلول و پراکسیداسیون لیپیدی غشاء می تواند باعث مرگ سلولی و آپوپتوزیس شود. برخی استراتژی ها جهت کاهش آسیب بافتی ناشی از ایسکمی- رپرفیوژن استفاده از مواد ریز در حد نانو میباشد. نانوذرات آنتی اکسیدان باعث کاهش استرس اکسیداتیو بافت ها می شوند و نیز قابلیت تحویل داروها و عامل های درمانی به سلول های ایسکمیک و تصویربرداری از نواحی ایسکمیک در سطح سلولی و مولکولی را دارند.

این پتانسیل نانوذرات آنتی اکسیدان و ضد التهاب در تشخیص و درمان نواحی ایسکمیک کلیه یک نوآوری در توسعه درمان های جدید و دستاورد منحصر به فرد در پیشرفت های پزشکی اخیر محسوب می شود.