اثر روش های خاک ورزی حفاظتی و مرسوم در تاریخ و تراکم کاشت مختلف بر بهبود عملکرد گندم

برنامه ریزی و تولید در سطوح زیر کشت دیم، همواره با محدودیت هایی همراه بوده که در آن ها تغییرات میزان بارش و دمای هوا، از سالی به سال دیگر گسترده و غیرقابل کنترل است. از طرفی در سال های با بارندگی زیاد، مدیریت منابع تولید از جمله کود و بذر نیز تاثیرگذار هستند. از این رو به منظور بررسی اثر سیستم های کشت حفاظتی و مرسوم بر عملکرد گندم در قبل و بعد از بارندگی مناطق دیم گرمسیری، این آزمایش به صورت اسپلیت اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در دو سال زراعی 1396 تا 1398 اجرا شد. تیمارها شامل کرت اصلی زمان کاشت با دو سطح: D1 قبل از بارندگی و D2 بعد از بارندگی، کرت فرعی روش کشت با دو سطح: T1 حفاظتی و T2 مرسوم و کرت فرعی فرعی مصرف بذر در 3 سطح:S1 ، S2، وS3  به ترتیب به میزان 200، 300 و 400 دانه در مترمربع، بود. نتایج نشان داد که در اثر عوامل زمان کاشت و تراکم بذر، هیچ یک از صفات، اختلاف معنی داری نداشته؛ ولی مقادیر حاصل از کشت تیمارها قبل از بارندگی در تراکم های 300 و 400 دانه بالاتر بودند. اعمال روش کشت نیز ضمن ایجاد اختلاف معنی دار در عملکرد دانه و زیست توده، موجب شد که کشت حفاظتی به ترتیب با 3634 و 8394 کیلوگرم در هکتار نسبت به حالت مرسوم با 2819 و 6114 کیلوگرم در هکتار، افزایش نشان دهد. همچنین این روش قبل از بارش پاییزه در تراکم 300 دانه، بیش ترین مقادیر تعداد بوته، تعداد سنبله بارور و وزن هزار دانه را داشت. بنابراین به لحاظ کاهش هزینه تولید، در مجموع، روش کشت حفاظتی پیش از بارش پاییزه با تراکم 300 دانه در مترمربع برای تولید گندم دیم در منطقه قابل توصیه است.