تحلیل روایت پریشی و چالش های نشانه- معنایی آن با تاکید بر داستان شازده احتجاب

روایت کنش محور براساس نظام خطی و مبتنی بر نقصانی مادی تعریف شده و هدف اصلی آن تصاحب ارزش براساس حرکت کنشگران است. اما با ظهور دوره پساگرمسی در مکتب پاریس، به وجه جدید از روایت می رسیم که در آن، رخداد ها در جای اصلی خود قرار ندارد و به همین جهت سبب تشویش، ناهنجاری و آشفتگی ذهنی کنشگران و مخاطب می شود. در چنین شرایطی، تداخل روایی صورت می گیرد و با جابه جایی عناصر کنشی، زمانی و مکانی، روایت ساختارهای مستحکم خود را رها می کند. بر همین اساس، دوره جدیدی از روایت به نام روایت پساکنشی و پساتعینی آغاز می شود. این جابه جایی ها و تداخل های روایی که در بطن روایت رخ می دهد، سبب بروز روایت پریشی می شود. روایت پریشی سبب می گردد تا با نوعی مداخله و جابه جایی عناصر، با نوعی شگفتی مواجه شویم که در آن، روایت دیگر تابع فازها و مراحل فرایندی براساس الگوی کلاسیک نیست. پرسش مقاله عبارت است از: چگونه روایت پریشی سبب بروز اختلال در روند روایت می شود و آن را از وضعیت ثابت و رمزبندی شده به وضعیتی نامتعین و متلاطم تغییر می دهد؟ با توجه به رویکرد پساکنشی، مسیله اصلی مقاله این است که چگونه روایت پریشی شرایط تولید معنا را تغییر می دهد. هدف اصلی از این مقاله بررسی فرایند روایت پریشی با تاکید بر عناصری مانند کنش پریشی، زمان پریشی، مکان پریشی و مضمون پریشی است. به منظور نیل به این هدف، بر داستان شازده احتجاب تمرکز شده است.