بررسی بازتاب امر شناخت ناپذیر در صورت و محتوای داستان «پیک نیک» از ابوتراب خسروی

دوران معاصر دوران قرار گرفتن امر شناخت ناپذیر در کانون زندگی بشر و درنتیجه تجربه انواع هراس است. یکی از مهم ترین تجلیگاه های این موضوع گونه های مختلف هنر ازجمله ادبیات داستانی ا ست. برای شناخت دقیق تر انسان امروز از یک سو و درک درست آثار داستانی معاصر از سوی دیگر، واکاوی کیفیت اثرپذیری این آثار از امر شناخت ناپذیر ضروری می نماید. در پژوهش حاضر، با تلفیق نظریه تحلیل دازاین لودویگ بینزوانگر و رویکرد زبان شناسانه راجر فاولر در نقد متون ادبی، الگویی برای بررسی همه جانبه بازتاب امر شناخت ناپذیر در داستان های معاصر پیشنهاد و براساس آن، داستان «پیک نیک» از ابوتراب خسروی نویسنده برجسته ای که نگاهی ژرف به وضعیت بشر و هراس های او دارد تحلیل شده ‏است. هدف از این مقاله بررسی خاستگاه های هراس در داستان مورد بحث و واکاوی رابطه صورت و محتوای آن با امر شناخت‏ ناپذیر است. این پژوهش به روش تحلیل محتوا انجام شده ‏است. یافته های تحقیق نشان می‏دهد راوی/ شخصیت اصلی داستان بر اثر دلهره شدید فروپاشیده‏ است. او می‏کوشد امر شناخت ناپذیر را در عناصر مریی پیرامون و گزش دلهره را در قالب ترس از مرگ تجربه کند؛ اما شکنجه گرانش تکه های پراکنده «خود» او هستند. کیفیت گزینش و چیدمان عناصر روایت گسیختگی روایتگر را بازتاب می دهد. انبوه تناقض ها‏، تکرارها، ابهام ها و... گفتمان و متن اثر را از یکپارچگی دور کرده ‏است. درمجموع می توان ‏گفت امر شناخت ناپذیر در صورت و محتوای داستان «پیک‏نیک» رخنه کرده و آن را به لرزه افکنده ‏است.