مطالعه ی تطبیقی هامارتیا در روایت تراژیک از دیدگاه ارسطو و جی. هیلیس میلربا تمرکز بر نمایشنامه ی اودیپ شاه اثر سوفوکل

در این مقاله، دیدگاه کلاسیک ارسطو درخصوص هامارتیا در روایت تراژیک با دیدگاه نظریه‏ پرداز معاصر روایت، جوزف هیلیس میلر، در همین مورد تطبیق داده شده است. از آنجا که هر دوی این نظریه‏ پردازان اودیپ شاه اثر سوفوکل را به عنوان تراژدی نمونه در بررسی خود برگزیده اند، مطالعه موردی مقاله حاضر نیز به همین نمایش نامه اختصاص یافته است. پرسش ‏های پژوهش به این شرح است: در دیدگاه ‏های ارسطو و میلر، چه تفاوت‏ها و شباهت‏هایی درباره هامارتیا در روایت تراژیک و در نمایش نامه اودیپ شاه وجود دارد؟ در دیدگاه‏ ارسطو و میلر، روایت‏ به چه کار می‏آید؟ به منظور پاسخ به پرسش تطبیقی پژوهش، اولا کارکرد روایت به طور کلی از دیدگاه میلر و سپس این کارکرد در موضوع هامارتیا در روایت تراژدی اودیپ شاه واکاوی شد، ثانیا هامارتیا در پیوند با نظریه فلسفی وسیع‏تر ارسطو و به خصوص نظریه اخلاقی‏اش مورد بررسی قرار گرفت و ثالثا شباهت‏ها و تفاوت‏های دیدگاه ‏های ارسطو و میلر درباره هامارتیا در روایت تراژیک مطالعه شد. دستاورد اصلی تحقیق این است که بنا به نظریه کلاسیک، روایت‏ها می‏توانند با حل کردن تناقض‏های موجود در زندگی، به پرسش‏های بنیادین همیشگی آدمی درباره نحوه کردوکار جهان پاسخ هایی روشن و قطعی بدهند؛ درحالی که در نظریه پساساختارگرا روایت ها نمی‏توانند چنان پاسخ‏های شفاف و مسلم بدهند و همیشه انسان‏ را در مسیر این پاسخ‏ها، به تکرار روایت‏ها وامی‏دارند.