بررسی اثر فرکانس های مختلف دستگاه ویبریشن کلی بدن بر بهبود عملکرد در فعالیت های ورزشی: مطالعه مروری

مقدمه و هدف :

ویبریشن کلی بدن یکی از مداخلات نسبتا نو و پرکاربرد در حیطه فیزیوتراپی و فیزیوتراپی ورزشی است که به‌دلیل اثرات مثبت آن بر سیستم عصبی-عضلانی مورد توویبریشن کلی بدن، یکی از مداخلات نسبتا نو در حیطه فیزیوتراپی و فیزیوتراپی ورزشی است که به‌طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دستگاه به‌علت داشتن اثرات مثبت بر سیستم عصبی-عضلانی مورد توجه قرار گرفته است.  ویبریشن کلی بدن، نوساناتی تولید می‌کند که شدت آن با پارامترهای فرکانس، آمپلی‌تود و مدت زمان اعمال ویبریشن تعیین می‌شود. بنا به مطالعات پیشین، برخی از پارامترهای این دستگاه منجر به افزایش فعالیت الکترومیوگرافی، قدرت و توان عضلات شده است. قدرت و توان عضلات، دو عامل مهم اثرگذار بر عملکرد سیستم عضلانی-اسکلتی افراد هستند. بنابراین، متغیرهای عملکردی ورزشی اعم از ارتفاع پرش و سرعت دویدن می‌توانند تحت تاثیر ویبریشن قرار بگیرند. با توجه به مطالعات پیشین، این مداخله به شرط اعمال پارامترهای مناسب، می‌تواند برای بهبود عملکرد افراد در فعالیت‌های ورزشی هم‌چون پرش و دویدن، موثر واقع شود. بر طبق مطالعات، پارامتر فرکانس به علت اینکه اثرگذاری بیشتری بر عملکرد افراد دارد، نسبت به سایر پارامترها اهمیت بیشتری دارد. در نتیجه هدف این مطالعه، بررسی دیدگاه‌های مطالعات پیشین در مورد اثرات فرکانس‌های مختلف ویبریشن بر متغیرهای عملکردی بدن در فعالیت‌های مختلف ورزشی است.

مواد و روش‌ها :

جستجوی کلمات کلیدی در پایگاه‌های اطلاعاتی اسکوپوس، پاب‌مد و گوگل‌اسکالر جهت دسترسی به مطالعات حیطه اثر فرکانس‌های ویبریشن بر فعالیت‌های ورزشی پرش و دویدن انجام شد.

یافته‌ها:

 بر طبق مطالعات پیشین، فرکانس‌های 30 تا 50 هرتز منجر به افزایش آنی ارتفاع پرش ضدحرکت و پرش اسکات شدند. به علاوه، فرکانس‌های 18 تا 35 هرتز و 40 هرتز ویبریشن در صورتی که طولانی‌مدت اعمال شوند، به ترتیب می‌توانند ارتفاع پرش ضدحرکت و اسکات را افزایش دهند. در چند مطالعه نیز فرکانس‌های 26 و 20 هرتز توانستند ارتفاع پرش‌های ضدحرکت، افقی و اسکات را افزایش دهند. استفاده از فرکانس 30 هرتز برای افزایش سرعت دویدن و طول گام افراد و کاهش مدت زمان دویدن در مسافت مشخص، توصیه شده است. علاوه بر این، استفاده از ویبریشن با فرکانس 45 هرتز می‌تواند بلافاصله طول گام را کاهش و نرخ گام را در هنگام دویدن بر روی تردمیل افزایش دهد.

نتیجه‌گیری :

فرکانس 30 هرتز، رایج‌ترین فرکانسی است که تاثیر مثبتی بر بهبود توانایی پرش و دویدن افراد دارد. این فرکانس می‌تواند در هر دو حالت اعمال آنی و طولانی‌مدت ویبریشن، اثرات مثبتی بر متغیرهای پرش و دویدن داشته باشد. بنابراین استفاده از این فرکانس برای بهبود عملکرد عصبی-عضلانی افراد در فعالیت‌های ورزشی پیشنهاد می‌شود.