تحلیل سیاست ها و برنامه های توسعه ی ایران با تاکید بر امنیت غذایی پایدار شهری

غذا هم به موضوعی محوری در توسعه و هم به چشم اندازی برای ادغام و رسیدگی به طیف وسیعی از چالش های جهانی معاصر تبدیل شده است و توجه سطح بالایی را در بحث های سیاست بین المللی و در میان بازیگران جهانی، ملی و محلی به خود جلب کرده است. همچنین غذا مسیله ای سیاسی است که در مورد چگونگی تشکیل و تغییر سیستم های غذایی و ماهیت روابط قدرت بین بازیگران مختلف بحث هایی را مطرح می کند. در این میان سیاست های دولت به عنوان قوی ترین بازیگر سیستم های غذایی، تاثیر بی بدیلی در دستیابی به امنیت غذایی پایدار و تحقق حق بر غذای ساکنان شهری و روستایی دارد. تحقیق حاضر از لحاظ روش شناسی در زمره تحقیقات کیفی قرار دارد که با روش تحلیل مضمون برنامه های توسعه جمهوری اسلامی ایران با تاکید بر امنیت غذایی پایدار شهری انجام شده است. ساختاربندی مضامین با استفاده از نرم افزار MAXQDA 2020 صورت گرفته است. مضامین مرتبط با امنیت غذایی در قالب چهار شاخص موجود بودن، دسترسی، بهره مندی و ثبات دسته بندی شده است. نتایج نشان می دهد که رویکرد برنامه های توسعه به امنیت غذایی هنوز بنیان روستایی دارد و شهرها بیشتر به عنوان مصرف کنندگان تولیدات روستایی مطرح هستند و برنامه ریزی سیستم های غذایی پایدار در متن این برنامه ها به صورت جدی پیگیری نشده است؛ لذا تحقق امنیت غذایی به عنوان خروجی سیستم های غذایی پایدار و تحقق حق بر غذای ساکنان شهری با مشکل روبه رو است. در همین راستا رویکرد برنامه های توسعه باید بر یکپارچه سازی سیاست های غذایی و پایداری تولیدات و برخورد هماهنگ با چالش های غذایی استوار باشد. پیشنهاد می شود در فرایند وضع قوانین توسعه، ادغام سیاست های غذایی پایدار و نقش برنامه ریزان شهری در سیاست گذاری غذای شهری در دستور کار قرار بگیرد.