اثربخشی برنامه مداخله تقویت خانواده بر تاب آوری نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر در شهر کرمانشاه

 کم‌بودن ظرفیت‌های فردی و روانی و شخصیتی زمینه‌ساز افزایش رفتارهای پرخطر در نوجوانان است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه تقویت خانواده بر تاب‌آوری نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر در شهر کرمانشاه انجام شد.

روش‌ بررسی:

 پژوهش حاضر از نوع نیمه‌آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. 40 نوجوان دارای رفتارهای پرخطر براساس کسب نمره انحراف معیار بیشتر از میانگین در مقیاس رفتارهای پرخطر انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش (20 نفر) و گروه گواه (20 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در هفت جلسه آموزش برنامه تقویت خانواده به‌مدت 180 دقیقه و به‌صورت یک‌بار در هفته شرکت کرد. همچنین دو پرسشنامه تاب‌آوری کونور-دیویدسون و پرسشنامه رفتارهای پرخطر برای آن‌ها اجرا شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها ازطریق روش‌های آمار توصیفی مانند میانگین و انحراف معیار و آمار استنباطی تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 صورت گرفت.

یافته‌ ها:

 نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌های مکرر نشان داد برنامه آموزشی تقویت خانواده منجربه افزایش تاب‌آوری نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر گروه آزمایش در مرحله پس‌آزمون و پیگیری (13٫12±62٫10 و 12٫79±63٫21) در مقایسه با گروه گواه در مرحله پس‌آزمون و پیگیری (13٫52±51٫36 و 10٫21±53٫41) شده است (0٫001>p).

نتیجه‌ گیری:

 براساس یافته‌های پژوهش به‌نظر می‌رسد برنامه تقویت خانواده، روشی مناسب برای افزایش تاب‌آوری نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر باشد.