بررسی اثربخشی طرح واره درمانگری بر تاب آوری و بهزیستی روان شناختی پرستاران بخش مراقبت های ویژه

 پرستاران بخش مراقبت ویژه به‌عنوان یکی از حلقه‌های مهم زنجیره مراقبت،درمعرض میزان بیشتری از وقایع تنش‌آور قرار دارند که می‌تواند بر کیفیت مراقبت تاثیر بسزایی داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرح‌واره‌درمانگری بر تاب‌آوری و بهزیستی روان‌شناختی پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه انجام شد.

روش‌بررسی:

 روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه و پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری را پرستاران شاغل در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌های شهدای تجریش و شهید طالقانی شهر تهران در سال 1400 تشکیل دادند. چهل نفر از پرستاران واجد شرایط داوطلب به‌صورت دردسترس براساس ملاک‌های ورود به پژوهش و خروج از آن، وارد مطالعه شدند و به‌طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. برای گروه آزمایش در یازده جلسه 75تا90دقیقه‌ای مداخله طرح‌واره‌‌درمانگری ارایه شد. هر دو گروه در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری، مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، 2003) و مقیاس بهزیستی روان‌شناختی (ریف، 1989) را تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌ مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم‌افزار SPSS نسخه 25 تحلیل شد. سطح معناداری آزمون‌های آماری 0٫05 بود.

یافته‌ها:

 بین تاب‌آوری (0٫008=p) و بهزیستی روان‌شناختی (0٫001>p) در گروه آزمایش و گروه گواه تفاوت معناداری وجود داشت. تاب‌آوری و بهزیستی روان‌شناختی از مرحله پس‌آزمون تا مرحله پیگیری تفاوت معناداری داشت (0٫001>p). براساس نتایج اثر متقابل مراحل آزمون با گروه، تاب‌آوری و بهزیستی روان‌شناختی تفاوت معناداری داشتند (0٫001>p). در گروه طرح‌واره‌درمانگری، نمرات تاب‌آوری و بهزیستی روان‌شناختی در مراحل پس‌آزمون و پیگیری درمقایسه با پیش‌آزمون افزایش معناداری یافت (0٫05>p). برای هر دو متغیر تاب‌آوری (0٫910=p) و بهزیستی روان‌شناختی (0٫488=p) نتایج نشان داد، اثربخشی مداخله در مرحله پیگیری ماندگار بود.

نتیجه‌گیری: 

براساس یافته‌های پژوهش، طرح‌واره‌درمانگری موجب افزایش تاب‌آوری و بهزیستی روان‌شناختی پرستاران بخش مراقبت ویژه می‌شود.