بررسی اثربخشی آموزش نظریه ذهن بر بهبود توانش های زبانی کودکان با ناتوانی هوشی

 آموزش نظریه ذهن با فرایندهای شناختی و عاطفی زبان ارتباط دارد. آیا آموزش نظریه ذهن می‎تواند توانش‌های زبانی کودکان با ناتوانی هوشی را توضیح دهد؟ پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش نظریه ذهن بر بهبود توانش‌های زبان‌شناختی (نحو‌شناسی، معناشناسی، واج‌شناسی) کودکان با ناتوانی هوشی آموزش‌پذیر انجام پذیرفت.

روش‌ بررسی:

 روش پژوهش حاضر از نوع نیمه‌‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه‌ آماری پژوهش را تمامی دانش‌آموزان 7تا9ساله با ناتوانی هوشی آموزش‌پذیر تشکیل دادند که توانش زبانی ضعیفی داشتند و در مدرسه استثنایی تربیت شهر بانه در سال 98-1397 مشغول به تحصیل بودند. از بین جامعه‌ آماری چهل نفر (بیست پسر و بیست دختر) با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر کدام بیست نفر) قرار گرفتند. جمع‌آوری اطلاعات در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون در هر دو گروه با استفاده از آزمون تحول زبان (TOLD.p3) (حسن‌زاده و مینایی، 1379) انجام پذیرفت. صرفا گروه آزمایش به‌مدت شانزده جلسه به‌صورت دو بار در هفته به‌مدت بیست تا سی دقیقه، آموزش نظریه ذهن را دریافت کرد. تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تحلیل کوواریانس چندمتغیری دوعاملی در نرم‌افزار SPSS نسخه 24 صورت گرفت.

یافته‌ ها: 

نتایج نشان داد، آموزش نظریه ذهن بر بهبود توانش نحو‌شناسی (0٫002=p) و معناشناسی (0٫001>p) دانش‌آموزان با ناتوانی هوشی آموزش‌پذیر موثر بود؛ اما بر بهبود توانش واج‌شناسی تاثیر معنا‌داری نداشت (0٫068=p). همچنین تاثیر آموزش نظریه ذهن در بین دانش‌آموزان دختر و پسر تفاوت معنا‌داری نداشت (0٫350=p).

نتیجه‌ گیری:

 براساس نتایج مطالعه، ازطریق آموزش نظریه ذهن می‌توان توانش نحوشناسی و معناشناسی دانش‌آموزان با ناتوانی هوشی را بهبود بخشید.